005 Dream

Stałam naprzeciwko nadjeżdżającego samochodu. Kierowca patrzył mi prosto w oczy, a ja głupia miałam nadzieję, że się zatrzymał. Nie zrobił tego. Z piskiem opon skręcił w prawo, gdzie wylądował w rowie, uderzając poprzednio o wielkie drzewo. Z maski pojazdu wydobywał się dym, a spod niego wypływało paliwo. Mogłam się domyślić jak to się skończy.

Podbiegłam szybko do drzwi kierowcy i próbowałam je otworzyć. Na marne. Zapach benzyny stawał się coraz bardziej intensywniejszy, a ja nie potrafiłam uratować chłopaka z oblicza śmierci.

W pewnej chwili coś we mnie drgnęło. Przecież tym kierowcą był nie kto inny jak Harry. Do moich oczu napłynęły łzy. Cofnęłam się parę kroków do tyłu i rozejrzałam się po wokół auta mając nadzieję, że znajdę jakiś kamień bądź belkę i będę mogła wybić szybę. Niestety moje poszukiwania niczego nie dały, więc powróciłam do ofiary.

Gdy z powrotem znalazłam się przy szybie jego czarnego samochodu, nie myśląc za długo złożyłam lewą dłoń w pięść i z całej siły uderzyłam nią w przezroczyste szkło. Ból, jaki przeszedł po mojej ręce był nie do wytrzymania, ale dzięki niemu, Harry miał większą szansę na to, aby przeżyć ten wypadek.

Poczułam jak lewa dłoń zaczyna mi krwawić i do tego cholernie mnie bolała. Zignorowałam to i sprawdziłam puls kierowcy. Niski, ale wyczuwalny. Dodało mi to otuchy, ale i chęci do tego, żeby działać jeszcze szybciej.

- Obudź się! Harry! Proszę, nie umieraj! – krzyczałam, próbując otworzyć drzwi od wewnątrz, jednak nie miałam dość siły, aby to uczynić.

Ponownie spojrzałam na Stylesa; jego ciemne loki opadły mu bezwładnie na czoło, a z wargi wydobyła się krew. Nie uszło mojej uwadze to, iż zza ucha także płynęła szkarłatna ciesz. Przeraziłam się.

Usłyszałam jak coś zaczyna się jakby przepalać i poczułam wtedy obrzydliwy zapach spalenizny. Nie było za dobrze. Za chwilę cały samochód wyleci w powietrze, a w środku nadal jest człowiek.

- Cher.. – zachrypnięty głos Harry’ego wydobył się z jego ust, ledwo słyszalnie – Uciekaj… Ratuj siebie…

- Harry, nie! – krzyknęłam, ale on ponownie zamknął swoje oczy i odpłynął. Nie było już dla niego żadnego ratunku.

Niepewnie odwróciłam się plecami od samochodu i ruszyłam biegiem ulicą. Nie odwracałam się. Bałam się, że to, co za chwilę zobaczę, sprawi, iż będę chciała tam wrócić i go uratować. Nie minęło kilka sekund, a można było słyszeć przerażający huk i gorące powietrze, które odepchnęło mnie na kilkanaście metrów do przodu.

- Nie! – nieświadomie z mojego gardła wydobył się krzyk.  

Otworzyłam oczy i dopiero teraz zdałam sobie sprawę z tego, iż był to tylko koszmar. Z nocnej półki wzięłam swój telefon i sprawdziłam na nim godzinę. Dochodziła szósta. Za pięć godzin Perrie miała przyjechać do mnie, aby pomóc mi z moimi rzeczami.

Zeszłam ze swojego łóżka i założyłam swoje kapcie. Kątek oka dostrzegłam, że na fotelu ktoś leży. Podeszłam bliżej i rozpoznałam w tej osobie Nialla, który  wczoraj musiał tam zasnąć.

Przypomniałam sobie, że wczoraj przeczytałam kolejny list od Harry’ego i nie wytrzymałam – rozpłakałam się. Wtedy blondyn został ze mną, dopóki nie zasnęłam, a muszę przyznać, że zrobiłam to chyba dopiero po pierwszej w nocy, więc musiał tutaj zostać.

Dopadły mnie wyrzuty sumienia, że Irlandczyk musiał spać na tak niewygodnym fotelu, a ja sama na wielkim łóżku, ale nie mogłam już nic z tym zrobić, więc tylko wzięłam swoją kołdrę i narzuciłam ją na Horana. Uśmiechnęłam się przelotnie i wyjęłam z walizki butelkę z wodą, aby po chwili się jej napić.

Jeszcze nigdy nie miałam tak realistycznego snu. Muszę przyznać, że czułam się jakbym uczestniczyła w tym wszystkim i to sprawiało, iż obwiniałam się za ten wypadek. Postanowiłam nie zgłębiać się więcej w swój sen i poszłam do łazienki, aby wziąć ciepły prysznic.

Po dwudziestu minutach, stanęłam przed lustrem i pomalowałam oczy tuszem oraz eyelinerem. Na usta naniosłam odrobinę morelowego błyszczyka i w ręczniku wyszłam z łazienki.

Zapomniałam wziąć ze sobą ubrań na zmianę, więc skierowałam się do jednej ze swoich walizek i wyjęłam  z niej szare dresy, bieliznę, niebieską bluzę z Addidasa oraz białą bokserkę. Znalazłam też skarpetki i swoje ulubione buty z tej samej firmy. Wróciłam do łazienki i przebrałam się, a włosy spięłam w nagannego koka. Ostatnio bardzo lubiłam taką fryzurę.

Kiedy wyszłam do salonu, Niall już nie spał, co zauważyłam, kiedy blondyn spadł z fotela próbując poprzednio złapać swoją non stop dzwoniącą komórkę. Uśmiechnęłam się do siebie, gdy Irlandczyk wygramolił się spod kołdry.

- Odbierz, może to Clair. – rzuciłam  w powietrze, a chłopak prawie podskoczył. Podejrzewałam, iż musiałam go nieźle wystraszyć.

Przez pewien czas byłam w Stanach, w zakresie swojej trasy koncertowej, ale nie straciłam możliwości czytania gazet, czy twittera. Śledziłam informacje o chłopakach, ponieważ tęskniłam za nimi. Dowiedziałam się, że Niall ostatnio randkował z siedemnastoletnią Clair Montgomery. Dziewczyna chodziła jeszcze do liceum w Bristol. Tyle tylko wiem.

- To niemożliwe. – odparł chłopak podnosząc się z podłogi i rozłączając połączenie – Wczoraj dałem jej jasno do zrozumienia, że mnie nie interesuje i możemy zostać jedynie przyjaciółmi.

- Ależ ty męski. – zaśmiałam się z chłopaka i wyszłam na balkon.

Postanowiłam nie mówić mu o tym, co mi się przyśniło. Zaraz zacząłby bagatelizować sprawę i nic dobrego by z tego nie wyszło. Jedyne, co mi przychodziło do głowy to, żebym jak najszybciej zapomniała o całym tym koszmarze i spróbowała żyć dalej.

Chłodne powietrze owiało moją twarz. Było znacznie chłodniej niż poprzedniego dnia. Słońce próbowało przedostać się przez grube chmury, które otaczały Londyn. Jak teraz sobie o tym pomyślę, to chciałabym zamieszkać w Nowym Jorku albo Los Angeles. Tam przynajmniej była w miarę stała temperatura.

- Cher? – usłyszałam opanowany głos swojego przyjaciela, który stanął obok mnie – Perrie czeka na ciebie na dole. – spojrzałam na niego zdziwiona – Dzwonili z recepcji.

- O, tak. Już.- zaczęłam plątać się w swojej wypowiedzi – Miała być po jedenastej.

Blondyn zaśmiał się, co przykuło moją uwagę.

- Pomogę ci z torbami, jeśli chcesz. – zaproponował.

Nie chciałam go w żaden sposób wykorzystywać, ale miałam dwie potężne walizki i do tego jedną torbę (w miarę) podręczną. Także nie uśmiechało mi się samej tego targać, więc zgodziłam się  z nim.

Weszliśmy do pokoju, uprzednio zamykając za sobą balkonowe drzwi. Podeszłam do komody i spakowałam listy do swojej torby, żeby tylko o nich nie zapomnieć. Przypominając sobie wczorajszy wieczór… Nie wstydziłam się pokazać tych korespondencji Horanowi. Przecież on także otrzymał coś takiego, więc nie czułam się tym zażenowana. Jednak to, co nie daje mi spokoju to, to, że te listy mogłyby wpaść w niepowołane ręce i ten ktoś mógłby je opublikować, a wtedy… Wtedy musiałabym wszystko tłumaczyć.

Nawet nie zauważyłam, kiedy wychodziliśmy z windy. Ciągnęłam za sobą jedną walizkę, a drugą miał mój towarzysz, podobnie było z torbą (w miarę podręczną). Gdy Pezz nas zobaczyła, od razu na jej ustach pojawił się promienny uśmiech i podeszła ku nam, biorąc od Nialla torbę.

- Zayn czeka na nas w samochodzie i znając życie już zdążył spalić pół paczki fajek. – westchnęła Edwards, gdy odeszłam od recepcjonistki, oddając jej klucz i wymeldowując się.

Dziewczyna była ubrana w jasne jeansy i balerinki. W skład jej górnej garderoby wchodziła lawendowa bokserka i katanka. Włosy miała związane w kitka, co dodawało jej tylko uroku dziecięcego.

- Palenie go kiedyś zabije. – powiedziałam do przyjaciółki.

- Powiedziała ta, co jara jak smok. – zaśmiał się Niall, a ja posłałam mu groźne spojrzenie – Prędzej Perrie go wykończy.

W tym momencie blondynka uderzyła go w ramię, co wywołało u mnie uśmiech. Nie sądziłam, że Irlandczyk potrafi odpowiedzieć w ten sposób komukolwiek. Zmienił się.

Doszliśmy do czarnego samochodu Malika. Chłopak stał oparty o szybę od strony pasażera i uśmiechnął się, kiedy nas zobaczył. No, może, gdy ujrzał Horana, był nieco bardziej zdziwiony, ale to już nie mnie oceniać.

Zayn z Niallem wrzucili moje torby do bagażnika, a ja stanęłam i bacznie ich obserwowałam.

- Czyżby kwitnął nam nowy romans? – usłyszałam słowa mulata.

- Niestety, nasz ukochany Irlandczyk wczoraj brutalnie zerwał z Clarie. – rzuciłam w ich stronę, za co blondyn obdarował mnie spojrzeniem. Mogłabym powiedzieć, że w tej chwili się zawstydził, bo oboje zdawaliśmy sobie sprawę z tego, iż Malik mówił o mnie i blondynie.

- Biedna dziewczyna. – podsumowała Perrie, która cały czas przysłuchiwała się rozmowie.

Niall odwrócił wzrok i podszedł do drzwi od samochodu, otwierając je.

- Moglibyście już zakończyć ten temat? – zwrócił się do nas.

Nie chciałam go w żaden sposób urazić. Po prostu tak się z nim droczyłam, ale gdy ujrzałam w jego oczach zawstydzenie, od razu otrzeźwiałam i wsiadłam za nim do pojazdu. Pezz zasiadła w miejscu kierowcy, a Zayn pasażera.

*

Niestety nie było tak różowo, jak być powinno.

Malik wręcz nalegał, że musi jeszcze wstąpić do domu, który dzielił z chłopakami, a Nialler go poparł. No, muszę przyznać, że temu drugiemu bardziej bym uwierzyła, ponieważ od wczoraj chodził w tych samych ciuchach.

Perrie zaparkowała pod bramą zespołu, a kiedy chłopcy wyszli z samochodu, ona także. Byłam zmuszona zaczerpnąć świeżego powietrza z nimi, więc i ja opuściłam pojazd. Gdy to uczyniłam – wokaliści zniknęli już we wnętrzu domu, a Pezz czekała na mnie w połowie drogi.

- Spokojnie – szepnęła, kiedy do niej doszłam – To mu tylko zajmie pięć minut. Wiesz, że nie potrafi wyjść z domu bez swojej skórzanej kurtki? On ma obsesję!

Jej słowa poprawiły mi humor tylko na minutę, ponieważ, kiedy weszłyśmy do ich domu, w progu prawie od razu powitał nas zdegustowany Louis. Po jego oczach widziałam, że nie mam czego szukać w ich domu.

- Louis, mógłbyś… - obok nas pojawiła się Eleanor ubrana w białe spodnie od piżamy i czerwoną bokserkę. Włosy miała rozpuszczone, a w dłoniach trzymała telefon. Kiedy nas zauważyła, od razu się do nas uśmiechnęła i przytuliła – Cześć, dziewczyny. Miło, że wpadłyście. Może chcecie herbaty?

Perrie już chciała zgodzić się na propozycję brunetki, jednak napotkała (tak i ja) znaczące spojrzenie Tomlinsona.

- Spieszy nam się, ale nadrobimy to jeszcze. – odpowiedziała Edwards obdarowując Calder uśmiechem – A ten zaginął w poszukiwaniu kurtki? – szepnęła do siebie, po czym mnie przeprosiła i poleciała na górę, gdzie za pewne chciała poszukać swojego chłopaka.

Stałam tak w salonie i mierzyłam wzrokiem pomieszczenie. Było tak cicho i spokojnie. Louis chwilowo odpuścił mi zbędne, zgryźliwe uwagi i poszedł do kuchni wraz ze swoją dziewczyną, która z drugiej strony, namawiała mnie, abym dołączyła do ich śniadania. Odmówiłam. Nie chciałam pogarszać swojej sytuacji, bo  z drugiej strony, wcale nie nienawidziłam Tomlinsona tak jak mnie.

- Hej, Cher. – usłyszałam za sobą głos Liama. Trzymał w dłoni reklamówki z artykułami spożywczymi – Jak się miewasz? – w jego głosie słychać było nutkę zatroskania.

 - Bywało gorzej. – odparłam w tym samym momencie, w którym na dół zeszła Perrie ale bez Zayna.

Dziewczyna wywróciła tylko oczami.

- Jedźmy już, bo inaczej go zamorduję. – szepnęła i wyminęła Payne’a wychodząc z salonu.

Pożegnałam się z szatynem i skierowałam się za nią. Wsiadłyśmy do samochodu i pojechałyśmy do centrum, gdzie mieszkała blondynka.

~***~

Heeeeej!

Napisałam, specjalnie dla Was ten rozdział. Jakoś tak mnie natchnęło i postanowiłam to wykorzystać.

Jak przeczytałyście, w tym rozdziale nie ma zamieszczonego żadnego listu. Postanowiłam, że nie będę wstawiała w każdej notce po jednym, ponieważ to opowiadanie miałoby tylko pięć góra osiem rozdziałów. A tak, przynajmniej będzie ich więcej.

Żebyście mnie źle nie zrozumiały; jest 5 listów + ten do fanów. Cher przeczytała już dwa, więc zostały jej jeszcze trzy. No i postaram się jakoś jeszcze umieścić listy adresowane do chłopaków, żeby nie było za nudno. Może jeden rozdział z perspektywy któregoś z nich? Okaże się. ;)

Ten sen na początku tego… mhm, był dosyć spontaniczny. Chciałam jakoś zacząć ten rozdział, a mi nie wychodziło (w myślach), więc postanowiłam napisać takie jakby… wyrzuty sumienia Lloyd? Jej lęk? Odbierzcie to jak chcecie. ;D

Czy podoba mi się ten rozdział? Ciężkie pytanie. Koszmar Cher na pewno TAK! Reszta.: nie jest zła, bywała gorsza.

Macie może jakieś pomysły na dalszy rozwój akcji? Czy Louis kiedykolwiek wybaczy Cher? Albo, jaką tajemnicę skrywają pozostałe listy? Piszcie śmiało w komentarzach (za które z drugiej strony bardzo dziękuję <3).

Miłego weekendu, RIP FERIE [*]

Loove, xoxo

PS. Założyłam specjalną zakładkę na SPAM. Proszę tam piszcie o waszych blogach, reklamach itp. ;)