016 Humorzasty tydzień

5 tygodni później

– O, truskawki! – Eleanor pojawiła się przy mnie i podkradła mi owoc, za co dostała mrożące spojrzenie – Pycha.

Zaczęłam kroić czerwone owoce, aby jak najszybciej wykorzystać je w swoim wypieku.

– Przecież ty ich nienawidzisz. – W progu kuchni pojawił się Louis, widocznie zniesmaczony fascynacją swojej dziewczyny tym, jakże słodkim owocem.

Odkąd Eleanor powiedziała Tommo, że jest w ciąży, wszystko diametralnie uległo zmianie. Nie tylko stał się, na pozór, opanowanym i jeszcze bardziej opiekuńczym, względem swojej ukochanej, to jeszcze momentami zachowywał się gorzej od niej. Wiem, wiem. Hormony. Tak się to wszystko tłumaczy, ale jakie uzasadnienie ma zachowanie tego wokalisty względem Els?

Calder wzruszyła tylko ramionami, a jej dłoń powędrowała do miseczki, gdzie były truskawki.

– Wynocha. Mi. Z. Kuchni-

Urwałam, kiedy przecięłam się nożykiem w palec. Momentalnie z mojego środkowego palca zaczęła sączyć się krew, na której widok od razu się skrzywiłam. Odkręciłam prawą dłonią wodę z kranu, w tym samym czasie dałam pod niego prawą.

– Kaleka z ciebie, Cher. – Mruknął zdegustowany szatyn i podszedł do mnie, aby zakręcić wodę i spojrzeć na ranę – Trzeba to zakleić plastrem.

– Och, Lou. Nie przesadzaj! To tylko delikatne draśnięcie. – Obruszyła się Eleanor.

Chłopak wywrócił oczami. Zapowiada się ciekawa rozmowa.

– Może wdać się zakażenie, więc nie jest to błaha sprawa, skarbie. – Tomlinson mocniej ścisnął moją dłoń, więc wyrwałam ją z jego uścisku.

– Nie, jeśli nie grozi jej utrata życia. Boże, Louis. Jesteś nadopiekuńczy. Czasem się zastanawiam, kto w tym związku jest w ciąży; ty, czy ja!

Oho, Eleanor podniosła głos, więc trzeba się ewakuować.

– Czy ktoś w końcu zapyta się mnie o zdanie, czy mnie boli? – Zapytałam głosem pełnym wyrzutów.

– Nie. – Odpowiedzieli krótko. Ach, czyli kłócimy się o byle, co, byle tylko się pokłócić. Dobrze.

Louis nadal nie puścił mojego nadgarstka, a ze środkowego palca nadal spływała krew, na której widok robiło mi się słabo. I jak na złość, nasza urocza para nie dawała za wygraną i się nie poddawała. Dalej drążyli temat pt.: „Czy rana po zacięciu się nożem jest groźna, czy też nie?”, do której dołączyli epizody prezentacji: „Jak odpowiednio udzielić pierwszej pomocy zranionej osobie”.

– Czuję się jak dziecko, podczas kłótni rodziców. – Jęknęłam – Dajcie mi dokończyć piec ciasto!

Lou wywrócił oczami, jednak nadal mnie nie wypuścił i czułam, że krew przestaje mi dopływać do palców u dłoni. To dziwne, bo z małej kreseczki nadal, powolnie, sączyła się szkarłatna ciecz.

Eleanor zerknęła na mnie kątem oka, tylko po to, aby wygłosić mu mowę na temat tego, iż nie chce puścić mojej dłoni. Istny cyrk, katorga. Panie i panowie, takie coś tylko u Louis’a Tomlinson’a i Eleanor Calder. Witamy w bajkowym związku, z burzliwymi problemami!

– Hej, przyszłam po paczkę, którą zostawił mi-

Moje ciężkie rozmyślenia przerwał kobiecy głos, który rozpoznałabym wszędzie. Danielle przyszła mi z pomocą. Jestem ocalona!

– Dobra, tłumaczcie się. – Westchnęła brązowooka – Eleanor, dlaczego wyglądasz jakbyś właśnie skończyła nieźle opierdalać Louis’a? W twoim stanie nie powinnaś nawet iść sama po zakupy do sklepu. Tomlinson, dlaczego pozwalasz swojej ciężarnej dziewczynie się przemęczać? Jesteś nieodpowiedzialny i do tego nie-

Zawiesiła głos, kiedy jej wzrok zatrzymał się na mojej zakrwawionej już (całej, dzięki szybkiej reakcji Lou) dłoni.

– Cher, co ci się stało? – Danielle wyrwała moją dłoń z uścisku Tomlinson’a i z powrotem podstawiła pod bieżącą wodę, co delikatnie mnie zapiekło. – Zachowujecie się jak dzieci. Nie, przepraszam, gorzej niż pięcioletnie dzieci. Ludzie, dorośnijcie w końcu!

Eleanor pstryknęła Tommo w nos, a ten skrzywił się nieznacznie, jednak przytulił do siebie brunetkę. Następnie wyszli z kuchni.

Peazer wyjęła z szafki kartonik i wyjęła z niego brązowy plaster, po czym nakleiła go na małą ranę na moim palcu. Boże, ale żenada!

– Gdyby nie ty, wykrwawiłabym się na śmierć. – Zachichotałam – Dzięki wielkie.

Dani uśmiechnęła się ciepło.

– Lou i El pokazali, na co ich stać, kiedy poprosiłam ich o polecenie mi jakiegoś sklepu z herbatami. Przekonałam się na własnej skórze, że najlepiej omijać ich szerokim łukiem. – Skrzywiła się na to wspomnienie – Nie sądziłam, iż ciąża Eleanor sprawi, że Lou także będzie miał te swoje humorki. Rozumiem, co musiałaś przechodzić.

– O, tak. Czułam się, jakbym byli moimi rodzicami, a ja uczestniczyła w ich głupiej kłótni. – Uśmiechnęłam się delikatnie – Jak tam przygotowania do ślubu? – Zmieniłam temat.

Danielle od razu rozpromieniała, a jej uśmiech ze słowa na słowo stawał się coraz to bardziej szerszy, o ile taki cykl mógłby być prawdziwy i możliwy.

Gdy założyłam się z Niall’em o reakcję Louis’a na informację o tym, iż El jest w ciąży, od razu przeszliśmy do salonu, gdzie stała ta dwójka. Tomlinson stał wpatrzony w swoją dziewczynę z wielkimi oczami, a ta uśmiechała się do niego niepewnie.

– Ale, że co? Z kim? Jak? – Zapytał zaskoczony szatyn.

Ledwo, co powstrzymałam śmiech. Serio, Tomlinson? SERIO? Ręce opadają. Usiadłam na jednym ze schodków prowadzących na górę, a dwa stopnie wyżej, miejsce zajął blondyn. Objął mnie od tyłu i położył swoją głowę na moim ramieniu.

– No weź się zastanów, Louis. – Odpowiedziała zrezygnowana Eleanor – Mam ci tłumaczyć, skąd się biorą dzieci?

– To jest niemożliwe… – urwał – Przecież ja… my… ty…

Chłopak plątał się w swojej wypowiedzi. Pokazywał to na siebie, to na brunetkę.

Niall zachichotał, co i u mnie wywołało uśmiech na ustach.

– Lou, będziesz miał dziecko. My będziemy mieli dziecko. – Powiedziała spokojnie Eleanor, podchodząc do szatyna.

Horan zaczął całować moją szyję, co wywołało u mnie przyjemne dreszcze, przeszywające moje ciało. Uśmiechnęłam się do siebie, jednak nadal starałam się być ‘na bieżąco’, podczas rozmowy naszych przyszłych rodziców.

– Chcesz mi powiedzieć, że ty jesteś w ciąży. Będziesz matką. – Mruknął powoli szatyn, a Eleanor skinęła mu głową na potwierdzenie jego tezy.

– A ty będziesz ojcem, Boo. – Szepnęła mu w ramię.

Stali w siebie wtuleni, dopóki w salonie nie pojawił się Zayn z Perrie. Oboje byli w dosyć dziwnych humorach, jednak, gdy Pezz ujrzała parę w tak miłym widoku, od razu powiedziała, a wręcz pisnęła:

– Aww, jesteście tacy słodcy! – klasnęła w dłonie – A co jest tego powodem?

–  El i Lou będą rodzicami. – Palnął od razu Niall, kiedy oderwał się od mojej szyi.

W salonie można było tylko słyszeć krzyk Edwards, a następnie dźwięk opadającego ciała na podłogę. Nim wszyscy zdołaliśmy dopuścić do myśli, że ktoś upadł – okazało się, iż to Zayn leżał na ziemi.

– A ja się założyłam, że to Louis zemdleje. – Zaśmiałam się cicho.

– No, ty chyba żartujesz, Lloyd. – Usłyszałam prychnięcie ze strony szatyna. Wzruszyłam ramionami.

– Czy ty mnie w ogóle słuchasz? Cher?

– Co? Tak, tak. – Powiedziałam szybko, jednak to nie zadowoliło mojego rozmówcy.

Niall skrzywił się nieznacznie.

– Skarbie, jeśli być mnie słuchała, to już byłabyś w kuchni i ratowała to, co przez całe przedpołudnie próbowałaś upichcić. – Odparł zadowolony z siebie blondyn.

Nim dotarły do mnie słowa mojego chłopaka, w moje nozdrza uderzył silny zapach. Wstałam na równe nogi i pobiegłam do piekarnika. Wyłączyłam go, po czym wzięłam w dłoń ścierkę i wyjęłam blaszkę z kuchenki, postawiłam ją na desce i przyjrzałam się ciastu. Mhm, jedyna jego wada, to ewentualnie zbyt spieczony spód.

Usłyszałam chichot za swoimi plecami, więc natychmiast odwróciłam się w tamtą stronę.

– I z czego się śmiejesz, Horan, co? – Zagadnęłam – Mogłeś sam wyjąć ciasto. Wtedy nie byłoby problemu, a nie.

– Nie mogłem, ponieważ zabroniłaś mi się zbliżać do piekarnika.

Ugh, miał rację. Zanim pochłonęły mnie wspomnienia sprzed kilku tygodni, zakomunikowałam mu, aby najlepiej nie wchodził do kuchni, bo znając jego łakomstwo, zjadłby nawet niezrobione ciasto, albo gorące.

– Nie wierzę w to, że wytrzymałeś czterdzieści minut bez wchodzenia do kuchni. – Zauważyłam – To byłby cud.

– No, bo nie wytrzymałem, ale potulnie omijałem piekarnik szerokim łukiem. – Uśmiechnął się triumfalnie. – Co zrobisz teraz z tym ciastem?

Wywróciłam oczami. Dlaczego miałabym się spodziewać innego pytania?

– Poczekam aż wystygnie, potem przełożę je masą budyniową, położę na nim truskawki i poleję galaretką, co wiąże się z tym, iż dopiero jutro je spróbujesz, kochanie.

Zauważyłam w jego oczach zawód, jednak szybko się pozbierał i uśmiechnął wesoło. Podszedł do mnie i objął mnie w talii, po czym pocałował w policzek.

– Wiesz, że jesteś najcudowniejszą dziewczyną na świecie?

– Wiem, ale nie pozwolę ci spróbować mojego ciasta, skarbie. – Szepnęłam odwracając się do niego przodem, tak, by móc spojrzeć w jego lazurowe tęczówki – Jutro tak, dzisiaj nie.

Pamiętajcie, następnym razem, kiedy będziecie chcieli upiec jakieś ciasto, powinniście zamknąć Niall’a na ten czas w jakieś izolatce, aby nie mógł was czarować i błagać o kawałek deseru. Inaczej – wasze starania pójdą na marne.

Irlandczyk złączył nasze usta w czułym pocałunku, po czym uśmiechnął się wesoło.

– Pomogę ci.

Dlaczego mnie to nie dziwi? – po raz kolejny pokazał, że jest, nie dość, że słodki to jeszcze podstępny.

 – Dobra, ale żadnego podjadania, lizania, dotykania, tykania, mlaskania, podkradania, gryzienia.. Mówiłam już o podjadaniu?

*

Wstałam przed dziewiątą, aby móc przygotować się do dzisiejszego dnia, a raczej śniadania.  Z trudem, wygramoliłam się z łóżka, ponieważ Niall tak się we mnie wtulił, że ciężko go było opuścić. Poszłam do łazienki i wzięłam ciepły prysznic, po czym, ubrałam się w czarne, krótkie spodenki i szarą koszulkę z nadrukiem, a na to jasną katankę. Włosy spięłam w kitka, a oczy podkreśliłam tuszem i eyelinerem. Na stopy założyłam czerwone conversy. Ciekawe było to, że w domu One Direction, miałam tyle swoich rzeczy.

Skierowałam się do kuchni, skąd moich uszu dobiegły już rozmowy. Kiedy stanęłam w progu, ujrzałam Eleanor i Liam’a, którzy zawzięcie wymieniali się spostrzeżeniami na temat układu menu na ślub ciemnego blondyna.

 – Dzień dobry. – Uśmiechnęłam się do nich, a El momentalnie się do mnie przytuliła, Liam, natomiast posłał mi ciepły uśmiech – Dobrze słyszałam, Li? Nie możecie się zdecydować, czy chcecie owoce morza, czy-

– Danielle upiera się przy sushi i takie tam, a ja uważam, że to powinien być normalny ślub z normalnymi daniami. – Powiedział.

– Och, Liam. Daj spokój! – Uśmiechnęła się Els – Ślub ma się tylko raz w życiu! Powinniście się w końcu na coś zdecydować, bo nie macie za wiele czasu… o, czy to ogórki?

Brunetka poleciała do otwartego, jak podejrzewałam, przez Liam’a, słoika z ogórkami i chwyciła w swoje palce pokaźne warzywo, wgryzając się w jego fakturę.

– Hm, czegoś mi tutaj… Aha! Bita śmietana. – Ucieszyła się Calder, po czym otworzyła lodówkę i wzięła butelkę, następnie biały puch znalazł się na ogórku. – Teraz to ma smak.

– Zaraz puszczę pawia. – Jęknął Payne.

– Tsa, ja też. – Skrzywiłam się.

Eleanor najwidoczniej nie zauważyła naszego… hm, obrzydzenia, bo zajadała się tym czymś w najlepsze. Korzystając z jej nieuwagi, podeszłam do lodówki i wyjęłam z niej blaszkę ze swoim dziełem sztuki. Aha, wiem, skromna jestem.

– O, tak się właśnie wczoraj zastanawiałem, dlaczego Danielle mi truła głowę, że niczego jej nie piekę. A tutaj proszę. – Uśmiechnął się Liam – Jakaś specjalna okazja?

Skinęłam głową na potwierdzenie jego słów. Wyjęłam z blaszki ciasto za pomocą papieru, który uprzednio położyłam pod wypiekiem, i postawiłam je na blacie. Następnie wzięłam nóż i zaczęłam rzeźbić w cieście.

– Nie dowiemy się, jaka, prawda? – Upewniła się brunetka, na co Liam zrobił młynka oczami.

– Nie. – Uśmiechnęłam się do siebie, jednak czując na sobie wzrok dwójki przyjaciół, dodałam: – Dzisiaj mija trzeci miesiąc odkąd jestem z Niall’em i postanowiłam, że zrobię mu taki mały prezencik.

– O, Boże! To już? Tak szybko?! – Ucieszyła się Eleanor, odrzucając na bok ogórka z bitą śmietaną – Mówię wam, będziecie niedługo ślub brali, a nie czcili trzeci miesiąc w związku!

Gdy entuzjazm Calder przerodził się w szloch, Liam, zrezygnowany całą tą sytuacją, zawołał Louis’a, który właśnie zszedł na dół, cały zaspany. Wziął swoją ukochaną w ramiona i wtulił się w jej włosy, a ja miałam wrażenie, że szepce jej ciepłe słówka, aby się rozpromieniła. Jakiś czas później, para zniknęła na tarasie, a Payne nadal siedział w kuchni, przyglądając się moim poczynaniom.

Udało mi się już wykroić z ciasta dwa serduszka, co równało się z cudem, bo, no, próbujcie to robić w galaretce z truskawkami. Ułożyłam je na dwóch talerzykach, a resztę ciasta schowałam do lodówki, pisząc na karteczce, iż można je zjeść.

– Um, Cher? A Niall wie, że dzisiaj-

– Nawet, jeśli nie, to przecież nie wymagam od niego prezentów. Robię to z czystej przyjemności, Li. – Przerwałam ciemnemu blondynowi i przyjrzałam się swojemu dziełowi. Nie wygląda aż tak źle, zważywszy na mój talent (lub jego brak) kucharski.

Spojrzałam na zegarek kuchenny i zamarłam. Dziesiąta trzydzieści. Niall musi już nie spać, więc szybko wyjęłam tacę z szafki i postawiłam na niej kawę i herbatę, oraz dwie łyżeczki.

– Smacznego! – Usłyszałam za sobą, kiedy wychodziłam z kuchni. Odpowiedziałam Liam’owi „dziękuje” i zniknęłam na schodach.

Weszłam do pokoju i, tak jak myślałam, Horan już nie spał. Leżał na swoim łóżku i bawił się telefonem. Kiedy mnie zobaczył, na jego usta wślizgnął się promienny uśmiech, co i ja odwzajemniłam. Postawiłam przed nim tacę i cmoknęłam go w policzek.

– Z okazji naszego trzeciego miesiąca razem, zrobiłam ci mały prezencik. – Uśmiechnęłam się do chłopaka i usiadłam na końcu łóżka.

Chłopak przyjrzał mi się uważniej, po czym w jego tęczówkach ujrzałam błysk.

– Mówiłem ci już, jak bardzo jesteś dla mnie ważna? – Zapytał, a ja skinęłam głową – Och, no chodź tu do mnie. – Rozłożył ramiona, a ja położyłam się obok niego i wtuliłam się w jego nagi tors, rozkoszując się samą jego obecnością – To najlepszy prezent, jaki mógłbym sobie wymarzyć. Dziękuję, Cher-bear.

Pocałował mnie we włosy i wtedy poczułam jak wyciąga spod poduszki coś, co potem zawisło przed moimi oczami. Czerwone pudełeczko, takie podłużne.

– Nie zapomniałem. – Otworzył je i moim oczom ukazał się srebrny łańcuszek z koniczynką. Gdy przyjrzałam mu się bliżej, ujrzałam, że miał wygrawerowane inicjały naszych imion. – Perrie pomagała mi wybrać.

 – Boże, Niall. To jest piękne. – Uśmiechnęłam się, a on wyjął biżuterię z pudełeczka i powiesił mi łańcuszek na szyi – Dziękuję. – Pocałowałam go w policzek – Kocham cię.

– Ja ciebie bardziej. – Odparł i tym razem to on mnie pocałował w usta, pogłębiając pieszczotę. Gdy skończyliśmy naszą miłą czynność, zabraliśmy się za konsumowanie ciasta.

*

Na każdym kroku, Louis wyśmiewał się z Zayn’a, że to brunet zemdlał na wieść o tym, iż Eleanor jest w ciąży, co było cholernie śmieszne, ale i zarazem męczące, bo szatyn nie zdawał sobie sprawy z tego, że się powtarza.

– Och, a oto i nasz mistrz we własnej osobie! – Zaśmiał się Lou, gdy Malik wyszedł do nas, na taras – Na wiadomość o tym, że dostałeś się na studia, też zemdlejesz?

– Kurwa, Tomlinson, bo jak zaraz się nie zamkniesz, to dowiesz się jak to jest być bez zębów! – Warknął wkurzony już, Zayn i usiadł na wolnym leżaku obok swojej dziewczyny.

– Louis, mógłbyś w końcu zmienić śpiewkę. – Uśmiechnęłam się do niego, kiedy już otwierał usta, aby coś odpowiedzieć mulatowi.

Posłał mi wkurzone spojrzenie, a ja poruszyłam się niemrawo na kolanach u Niall’a. Blondyn wydał się być niewzruszony tym, co mówią jego przyjaciele, bo nadal bawił się kosmykami moich brązowych włosów.

– Cher, moja najdroższa Cher. Zamknij się. – Powiedział, a jego słowa przesiąknięte były ironią – Zaynee, kochany. Oboje dobrze wiemy, że-

Nim Lou zdążył dokończyć, dostał w głowę butem, który, ku mojemu zdziwieniu należał do mojego chłopaka. Horan uśmiechnął się triumfalnie, kiedy szatyn na niego spojrzał.

– Nie mów tak do mojej dziewczyny, Tomlinson. – Powiedział znudzonym tonem Niall, a ja pocałowałam go w policzek za to, że zareagował.

Jednak to nie uciszyło Tommo na dobre. Następne dziesięć minut spędził na dokuczaniu Malikowi, do czego znowu włączyła się, Eleanor.

– Jak zaraz się nie zamkniesz, to będziesz spał na sofie. – Powiedziała groźnie brunetka, na co szatyn zamilkł i chwała jej za to.

– To jest szantaż. – Burknął Lou.

– Wcale, że nie. Po prostu nie rozumiesz tego, że Zayn źle się czuł przez cały dzień i kiedy wszedł do ciepłego domu, momentalnie go-

– A ty, moja droga, skąd to wiesz, huh? – Zapytał, drażniąc się z nią, Louis.

– Perrie mi powiedziała.

Wtuliłam się w szyję swojego chłopaka i zamknęłam oczy. Tak bardzo się kochają, ale gadane mają. I to, jakie!

– Loueh, proszę, nie kontynuuj tej rozmowy, bo Eleanor i tak wygra w tej dyskusji. – Jęknął zrezygnowany Liam w tym samym czasie, kładąc sobie głowę na ramieniu Danielle.

Trzy minuty. Tyle Lou z El wytrzymali bez rozmowy. A było tak blisko.

– Mogła równie dobrze kłamać. – Zauważył wesoło Tommo – A właściwie, to skąd wiesz, że Zayn nie oszukiwał?

Poczułam jak mięśnie Niall’a się całkowicie rozluźniają i chłopak oparł swoją głową o moją, wzdychając ciężko. Otworzyłam na chwilę oczy i ujrzałam, że Perrie z Zayn’em wchodzą do domu i opadają na kanapę, a Danielle z Liam’em kierują się w stronę basenu. Eleanor i Louis nadal zawzięcie wymieniają się swoimi zdaniami.

– Jak zaraz ktoś ich nie uciszy, to zwariuję. – Szepnęłam w szyję blondyna, na co ten zacieśnił swój ucisk.

– Obiecaj mi, że jeśli kiedykolwiek będziesz w ciąży, to nie będziesz taka humorzasta jak Eleanor. – Wymamrotał mi we włosy Horan.

– Tylko wtedy, jeśli ty nie będziesz taki nadopiekuńczy jak Louis.

W odpowiedzi, ponownie, poczułam jak całuje mnie we włosy, a potem odpłynęłam w krainę snów.

***

Dobry wieczór, drogie panie!

Wiem, wiem. Rozdział miał być wczoraj, ale całkowicie o nim zapomniałam, więc siedziałam teraz i naskrobałam, co nieco. Mi się podoba, szału nie ma, ale jest.. dość, ciekawie? Pisałam go z 3 godziny.

Jak wam wakacje mijają? Mi nawet dobrze. Mimo, iż nie wyjeżdżam nigdzie i siedzę w tej Świdnicy przez najbliższe 2 miechy, ale da się przeżyć (:

A teraz mam pewną prośbę: wszyscy, którzy czytają proszę, aby skomentowali ten rozdział i wyrazili swoją opinię. Nawet ci, którzy są tzw. ‘cichymi czytelnikami’. Dla mnie to ważne, a dla Ciebie to tylko 3 minuty ;]

Miłego tygodnia, xoxo