023 Inaczej

- Cher, czego ty nadal szukasz? – Eleanor stanęła w progu i przyjrzała mi się uważnie.

Stałam w swoim pokoju, w apartamencie, który dzieliłam, z Perrie, i szukałam swoich kremowych szpilek z malutkimi kokardkami, które idealnie pasowałyby do mojej (równie zbliżonego odcienia) sukienki, którą miałam założyć już następnego dnia na ceremonię ślubną Liam’a i Danielle.

Okręciłam się wokół własnej osi i wtedy napotkałam parę butów, których tak intensywnie poszukiwałam. Podeszłam do tego miejsca i chwyciłam kremowe ‘zawiniątka’, po czym włożyłam je do swojej sportowej torby, leżącej obok nóg Calder. Dziewczyna wyglądała naprawdę kwitnąco; falowane włosy spuszczone na ramiona, rumieńce na twarzy oraz popielata bluza, zgaduję, że Louis’a, wraz z białym podkoszulkiem i czarnymi spodniami wyglądały idealnie.

- Co tam u naszej małej kruszynki? – Wskazałam głową na jej brzuch, uśmiechając się ciepło.

Eleanor rozpromieniała. Ona wręcz uwielbiała gdybać na temat wyglądu jej dziecka.

- Dzisiaj już mniej kopiemy, prawda, Lauren? – Pogłaskała się po brzuchu, mówiąc słodkim głosikiem – Mam przeczucie, że to będzie dziewczynka, Cher.

- Dlaczego Lauren*? – Zapytałam spoglądając na dziewczynę.

- Um, nie wiem. – Wzruszyła ramionami – Po prostu podoba mi się i tyle.

- A jeśli będzie chłopiec?

- Puk, puk. – Przerwał nam Louis, który stanął za Eleanor i objął ją, czule całując w policzek – Jak tam? Gotowe?

- Oczywiście. – Uśmiechnęłam się do szatyna, a ten odwzajemnił mój gest. Tak trudno w to uwierzyć, że jeszcze parę miesięcy temu, tak bardzo mnie nienawidził.

Wyszliśmy z apartamentu i skierowaliśmy się do samochodu Tomlinson’a. Chłopak wrzucił na tylne siedzenie moją torbę (co nie, że dziwne, iż ją zniósł na dół?).

- Lou, mógłbyś podrzucić moją torbę do pokoju Niall’a? – Szatyn spojrzał na mnie zaskoczony – Przejdę się i od razu zahaczę o nowy dom Liam’a i Danielle. Trzeba dopilnować detali.

- Okej. – Odparł dość podejrzliwie, a kiedy się obróciłam i zaczęłam zmierzać w lewo, usłyszałam jeszcze za sobą – Cher, wszystko dobrze?

- A dlaczego miałoby być źle? – Uśmiechnęłam się do Louis’a – Do zobaczenia później.

*

Idąc londyńskimi ulicami możesz sobie nie wyobrażać jak wiele radości mogłoby dać drugiemu człowiekowi jedno skinienie głowy, uśmiech, spojrzenie bądź słowo. Drobny gest, a tyle radości. Każdy człowiek potrzebuje bliskości drugiego, jednak nie każdemu jest dane tego skonsumować. Badziewny dobór słów.

Mam na myśli moich fanów. Z każdym krokiem, czuję się coraz bardziej pewnie, a przerwa, jaką sobie zrobiłam po ‘ostatnich wydarzeniach’ (wyssanych z palca, można też tak powiedzieć), trochę mnie oddaliła od moich Brats. Zrobiłam sobie mnóstwo pamiątkowych zdjęć z fanami, porozmawiałam z nimi i złożyłam kilka autografów. Nikt nie pytał mnie o Harry’ego. Jedna dziewczyna życzyła mi szczęścia z Niall’em, a nawet poprosiła, bym złożyła życzenia Liam’owi i Dani z okazji ich ślubu. Urocze.

Szłam powolnym krokiem, z kawą w kartonowym kubeczku i podziwiałam okolicę. Tak dawno nie byłam na spacerze, że prawie zapomniałam jak to jest być przez chwilę samym. Nie, żeby kogoś towarzystwo mi przeszkadzało. Chociaż tak. Styles’a nadal nie trawię.

Stanęłam przed niewielkim domkiem, na obrzeżach Londynu. Z tamtego miejsca, pieszo, było jeszcze z pięć minut drogi do mieszkania chłopaków z One Direction. W tamtym przytulnym domku, miało zamieszkać małżeństwo Payne. Jak to pięknie brzmi.

Otworzyłam czarną furtkę i przeszłam przez ścieżkę z kamieni, wokół której zielona trawa zdobiła podwórko. Z przodu było kilka drobnych roślin oraz wjazd na samochód, od garażu. Weszłam do środka, wiedziałam, że kilka architektów jeszcze miało tam być, więc drzwi nie były zamknięte na klucz.

Moim oczom ukazał się brązowy przedpokój z komodą oraz wielką szafą z lustrem. Dom miał być utrzymany w prostocie, ponieważ Liam, podobnie jak Danielle należą do osób, które nie przepadają za zbyt wielką ekstrawagancją.

- Cher, jak miło jest cię tutaj widzieć! – Usłyszałam charakterystyczny głos i od razu stanęłam zszokowana – Co? Mam coś na buzi? – chłopak zaczął obmacywać się po twarzy, po czym spojrzał w lustro i westchnął – Architekci skończyli pół godziny temu, więc postanowiłem, że poczekam na kogoś z was, gdyż nie wręczono mi klucza…

- Harry, skąd ty się w ogóle o tym dowiedziałeś, co? – Przerwałam mu, całkowicie nie zaprzątając sobie głowy swoim oschłym tonem.

- Zayn mi powiedział. – Wzruszył ramionami – To takie cudowne, że Liam z Danielle biorą ślub! Kibicuję teraz tobie i Horanowi.

Zaraz, co?

- Prędzej ślub weźmie Lou z Eleanor – Powiedziałam, mijając go i idąc do salonu, gdzie, no, wszystko wyglądało nieziemsko.

- Wątpię. – Usłyszałam za sobą i momentalnie się do niego odwróciłam.

- To znaczy? W co wątpisz?

- Lubię El, nic do niej nie mam, ale Louis zrozumie, że nie pasują do siebie.

- Oni spodziewają się dziecka, Harry – dlaczego ja się wdaję w tę dyskusję? – Masz zamiar rozwalić ten związek, bo chcesz mieć Tomlinson’a dla siebie?

To było pytanie retoryczne, jednak w jego oczach ujrzałam to, czego najbardziej się obawiałam.

- Właśnie taki masz zamiar… - Szepnęłam pod nosem, a Styles podszedł do mnie bliżej tak, że mogłam poczuć jego oddech na swoich policzkach – Jesteś egoistą.

Milczał. Jedynie uśmiech zdobił jego usta, a ja zaczęłam drżeć pod wpływem jego nacisku na moje nadgarstki. Dopiero teraz poczułam, iż trzyma je zakleszczone w swoich dużych dłoniach, dociskając do swojej klatki piersiowej.

- Kocham go, Cher. – Powiedział powoli – Nie pozwolę, by spieprzył sobie życie z kobietą, skoro może mieć mnie.

Przepraszam, co?!

- Jesteś nienormalny. – Stwierdziłam – Spieprzysz wszystko, jeśli spróbujesz ich zniszczyć, nie rozumiesz tego?

- Calder wyssie z niego życie, pieniądze, wszystko. Ja będę go rozumiał! – Zaczęłam się szamotać, co sprawiło, iż poluźnił trochę uścisk – I zrobię wszystko, aby go uratować od stoczenia się na dno.

- Jego nie trzeba ratować!

- Mylisz się. Dopilnuję, by nikt mi w tym nie przeszkodził.

- To się jeszcze okaże. – Syknęłam i całkowicie odsunęłam się od chłopaka. Brzydziłam się nim jeszcze bardziej niż przed paroma minutami. On był chory. Elena mu wyprała mózg. Brazylia go zepsuła, a może to właśnie on taki był?

Zdawałam sobie sprawę z tego, że nie zniszczy tego domu, gdyż miał on być dla Payne’a i Peazer, więc wyjęłam z kieszeni spodni kluczyk i rzuciłam go na podłogę, by mógł później zamknąć nim drzwi. Sama wybiegłam z tamtego miejsca i skierowałam się do apartamentów One Direction.

Szłam szybkim tempem, mając nadzieję, iż Styles nie szedł za mną. Jak on mógł sobie wymyślić coś takiego? Przecież do niedawna szczęście Louis’a było dla niego najważniejsze, a teraz sam chciał je niszczyć! Pierdolony dupek.

Jakim, cholera, cudem, próbował rozwalić związek Elounor? Nie ingeruje się w sprawy, które mogą zranić naszych najbliższych, a w końcu sam się przyznał, w liście do fanów, fałszywym na swój sposób, że kocha Louis’a.

Nie wiedziałam, kiedy weszłam do domu i trzasnęłam drzwiami. Pobiegłam od razu na górę i, nie witawszy się z Zayn’em (kolejny delikwent, którego zaczynałam powoli nie lubić!), wbiegłam do pokoju Niall’a i rzuciłam się na łóżko. Horan był jeszcze w sklepie muzycznym, gdyż chciał kupić sobie nową kostkę do gry na gitarze.

Schowałam głowę w dłoniach i westchnęłam. Następne, co usłyszałam, to dźwięk otwieranych drzwi. Nie miałam ochoty na rozmowę.

- Kimkolwiek jesteś, wyjdź. – Jęknęłam.

- Teraz, od rozmowy się tak łatwo nie wywiniesz, Lloyd. – Usłyszałam nie znoszący sprzeciwu głos Louis’a i westchnęłam jeszcze głośniej. Nie mogę mu powiedzieć tego, co przekazał mi Harry. Nie dzień przed ślubem naszych przyjaciół.

Tommo usiadł na łóżku i zgaduję, iż zaczął się we mnie wpatrywać. Niech go diabli!

- Cher – ponaglił mnie chłopak.

Podniosłam się do pozycji siedzącej i spojrzałam na niego. Jego błękitne oczy wpatrywały się we mnie i, można powiedzieć, że mnie to trochę onieśmielało. Jak nigdy.

- Nic się nie stało, Louis. – Powiedziałam dobitnie – Idź szykować się na jutro, czy coś. – Bąknęłam.

- Kłamanie nie idzie ci tak dobrze jak kiedyś. – Odparł – Gadaj.

Ugh.

- Rozmawiałeś z Harrym od jego pojawienia się tutaj? – Zapytałam, grając na zwłokę.

- Jeśli kłótnie można tak nazwać..

Okej, i co teraz?

- Um, a co czujesz względem niego? – Spojrzałam mu w oczy.

- Cher, mówiłem ci już o tym. – Mogłabym przysiąc, iż właśnie pożałował decyzji, że w ogóle tutaj przyszedł. – Kiedyś byliśmy przyjaciółmi. Nie ma teraz niczego, co mogłoby sprawić, że będzie dobrze.

Czyli nic się nie zmieniło. Dlaczego, więc mam przeczucie, że coś może pójść źle?

- Mogę teraz ja cię o coś zapytać? – Louis przyjrzał mi się uważniej. Skinęłam mu głową. – Gdyby wydarzyło się coś, co miałoby związek z Perrie, Zayn’em, czy Harrym… powiedziałabyś mi?

Och, to. Nie spodziewałam się takiego pytania.

- Wydaje mi się, że tak. – Szepnęłam niepewnie.

Jasne, Cher, kłam dalej. Na pewno on niczego nie zauważy!

- Wydaje ci się?

- Uh, Louis, daj mi spokój. – Zabrzmiało to dość niegrzecznie.

- Dobra, ale wrócimy do tej rozmowy. – Stwierdził i wstał z łóżka, kierując się do drzwi.

Pięknie.

*

Zeszłam do salonu, kiedy Niall’a jeszcze nie było w domu. Wpadł na chwilę, po czym natychmiast wybiegł, gdyż usłyszał od Louis’a, że nie ma jedzenia w domu, więc wraz z szatynem pojechali po jakieś zakupy.

Gdy usiadłam na kanapie, było dobrze po północy. Nawet nie wiedziałam, że tyle czasu mi zabrało spędzenie dnia w pokoju Niall’a. Dom był pusty. Wszyscy wybyli po to, by się przygotować do jutrzejszej ceremonii. Mogłam spokojnie pomyśleć. Sama.

Niestety dzwonek do drzwi przerwał moje plany.

Podeszłam niechętnie do nich i je otworzyłam, a za nimi ujrzałam nikogo innego jak Elenę O’Conner.

- Co ty tutaj robisz? – Zapytałam znudzonym głosem.

- Chciałabym porozmawiać. – Odgarnęła swoje rude włosy do tyłu i posłała mi cień uśmiechu. Wydawała się być… miła.

- Nie wiem, czy-

- Proszę, Cher. – Przerwała mi – Tylko pięć minut.

Westchnęłam i wpuściłam ją do środka, zapraszając do salonu. Weszła, bez zbędnych pytań, ani gestów. Stanęła przy sofie i przeniosła swój wzrok na mnie.

- Chciałam porozmawiać o Harrym. – Rzekła.

- Dlaczego mnie to nie dziwi. – Prychnęłam - Właściwie, to dlaczego?

- On nie może wiedzieć, że tutaj byłam, Cher. – W jej oczach ujrzałam strach? Zaraz, ona się bała Styles’a? ponownie tego wieczora, skinęłam jej głową i pokazałam, by usiadła, a sama zajęłam miejsce naprzeciwko niej – Harry zwariował na punkcie Louis’a. Zachowuje się jakby miał obsesję!

O czym ona do mnie mówi? OK, wiem, że Styles do normalnych nie należał, ale co?

- Możesz jaśniej?

Elena westchnęła.

- Zanim pojechaliśmy do Rio, zachowywał się normalnie. Bynajmniej nie zauważyłam żadnych objawów tego, co zdołałam zaobserwować dwa miesiące po przyjeździe tam. – Powiedziała cicho – Cały jego pokój w Brazylii, był pokryty zdjęciami Louis’a i waszymi też. Z początku myślałam, że tęskni za zespołem, ale gdy zaprzeczył temu – zainteresowałam się bardziej jego zachowaniem. Całymi dniami śledził wasze, a zwłaszcza Tomlinsona konta, informacje, wszystko na jego temat.

Wariat.

- Chcę powiedzieć, że, gdy wróciliśmy do Londynu, wiele się nie zmieniło. Przez pewien czas nawet was śledził. – Powiedziała – Powinniście mu jakoś pomóc, czy coś…

- Elena, twierdzisz, że on jest chory psychicznie? – Aż nie mogłam w to uwierzyć – Że ma obsesję na punkcie Lou i..

- Na pewno go kocha, ale nie wiem, czy to jest dla niego dobre. – Weszła mi w słowo – Zdaję sobie sprawę, że Louis nie odwzajemnia jego uczuć,  a on nie może się z tym pogodzić.

- To miałoby sens. – Szepnęłam sama do siebie – Dlaczego mi to mówisz?

Jej oczy spotkały się z moimi.

- Byłaś jego przyjaciółką. Wydaje mi się, że będziesz potrafiła przemówić mu do rozumu.

- To nierealne. Harry nie jest zbyt… ja, nie jestem zbyt pozytywnie nastawiona do niego.

- Przemyśl to, bo jeszcze zrobi coś czego będzie później żałować. – Powiedziała, wstając z miejsca.

- Em, dziękuję za rozmowę, Eleno. – Mruknęłam, stojąc przy drzwiach razem z rudowłosą. – Mimo wszystko.

O’Conner uśmiechnęła się ciepło.

- Będziesz miała jeszcze powód, by mnie znienawidzić, Cher. – Powiedziała z bólem w głosie – Jednak na razie, dobrej zabawy na jutrzejszym ślubie. Pogratuluj Liamowi i Danielle. Dobranoc.

* Lauren, ponieważ @sexyjauregui_5H powiedziała, że tak by pasowało dla ewentualnej córki Lou i El (albo, że jej się podoba to imię. Nie pamiętam. Dawno to było XD), więc postanowiłam umieścić ten wątek tutaj. Wiem, kochana, że jesteś na wakacjach, jednak wiesz.

***

Prawie 3 dni męczyłam się z tym rozdziałem. Jak dla mnie jest on okropny i niektóre z was wiedzą, że cholernie trudno mi było go napisać. Przebrnęłam przez wszystko z ogromnym bólem. Nie wiem, skąd u mnie ta chwilowa blokada. Przepraszam. :(

Nie musicie tego czytać. Boże, tak mi wstyd za ten rozdział. Chyba mój najgorszy.

Nie mam nastroju na nic.

ALE.

{forgotten-savages.blogspot.com} Zapraszam na opowiadanie mojej wspaniałej @raajot. Dziewczyna się dopiero rozkręca ze swoim ff, ale uwierzcie mi: WARTO PRZECZYTAĆ! <3

{AT-AL} Jutro dodam tam drugi rozdział. Zapraszam!

Miłego dnia, ily xoxo

PS KOLEJNY ROZDZIAŁ POSTARAM SIĘ NAPISAĆ O WIELE LEPIEJ!