026 Aniołek

Weszłam niepewnie do sali szpitalnej i rozejrzałam się po niej. Kolory nie były zbyt zachęcające do spędzenia w niej czasu, a co dopiero najbliższej doby! Okropna biel była wszędzie, z wyłączeniem fioletowej pościeli i szarej podłogi. O mój boże. Ciekawe, kto to wszystko projektował?!

Salka była zajęta tylko i wyłącznie przez Eleanor i ich małe dziecko, do którego powoli podążałam, u boku swojego chłopaka. Za nami szła Danielle z Liamem, oraz Zayn. Ostatecznie Perrie miała przyjechać do nich później, kiedy wszyscy już pójdą.

Eleanor wyglądała na zmęczoną, jednak próbowała trzymać się dobrze. Włosy miała luźno spuszczone na ramiona, oczy lekko podkrążone, a usta wyschnięte. Jej policzki były blade. Gdy przeniosła swój wzrok z małej kruszynki, którą trzymała w swoich objęciach na nas; brunetka posłała nam ciepły uśmiech, najlepszy na jaki było ją w tamtej chwili stać. Louis siedział przy niej i zahipnotyzowany wpatrywał się to w Calder, to w małego bobasa. Za Chiny nie mogłam uwierzyć w to, że ten rozczulający się nam małym dzieckiem chłopak, jeszcze kilka miesięcy temu nie dawał za wygraną i chciał się mnie delikatnie mówiąc pozbyć z życia. Wszystko sprowadzało się tylko do jednej osoby, która strzeliła focha i wyszła.

Nie wiedziałam, co miałam ze sobą zrobić. Stałam przy nogach brunetki, która leżała w łóżku i obserwowałam chłopców oraz Danielle, którzy zachwycali się małym. Chłopiec przeszedł z rąk Louis’a, do Danielle, Liama, Niall’a… z tego, co zdążyłam zarejestrować, Zayn bardzo chciał wziąć go na ręce, jednak w jego oczach ujrzałam strach, więc zrezygnował. Horan zrobił krok w moją stronę i podał mi bobasa. Niepewnie wzięłam go w swoje objęcia, podtrzymując mu główkę i poprawiając kocyk, w który był zawinięty.  Byłam nim całkowicie oczarowana; mogłabym wyobrazić sobie, jaki kolor oczu ma, ponieważ były one zamknięte. Usta chłopca przypominały mi trochę usta Eleanor, natomiast jego nos był stuprocentowym odzwierciedleniem Lou. Karnacja nie była zbyt ciemna, ale do jasnych też nie należała. W pewnym momencie, dziecko mlasnęło uroczo, a jego usteczka wykrzywiły się w uśmiechu. Następnym, co zrobił chłopiec, to uniósł swoje powieki ku górze, a ja mogłam utonąć w niebiesko-szarych tęczówkach. Tych samych, jakie posiadał ojciec malca.

- Jak go nazwiecie? – usłyszałam pytanie Danielle, które wyrwało mnie z podziwu małego bobasa.

Zaczęłam kołysać ramionami na boki, aby dziecko nie wybuchło płaczem, choć wcale się na to nie zanosiło. Malec był wyjątkowo spokojny i aż bałam się pomyśleć, jaki diabeł mógłby w niego wstąpić za parę lat. Boże, co ja plotę.. przecież to aniołek!

 - Tommy? – Zapytał szatyn.

- Żartujesz sobie, prawda? Louis? – Niall zaczął się chichotać – Chcesz swojego syna nazwać Tom?

- Nie Tom tylko Tommy, ty idioto. – odgryzł się Tommo, a ja momentalnie się uśmiechnęłam.

Dlaczego ta malutka kruszynka musi być taka słodka?

- Mi się podoba – szepnęła Eleanor, więc przeniosłam na nią swoje spojrzenie, nie przestając się kołysać. – Tommy Charlie Tomlinson.

Louis uśmiechnął się promiennie.

- Więc witamy w naszej zwariowanej rodzinie, Tommy. – Danielle objęła mnie ramieniem, nachylając się nad dzieckiem. – Przyda ci się dużo szczęścia, maluchu.

- I wytrwałości – wtrącił się Zayn.

- Stalowych nerwów.. – zachichotał Payne, przybijając piątkę z Malikiem.

- Normalnych rodziców, to ty nie masz. Bynajmniej ojca, więc… – tak szybko jak Niall to powiedział, tak szybko został trzepnięty przez szatyna w tył głowy, czemu towarzyszyły słowa „nawet nie kończ tego, co zacząłeś mówić, Horan”.

Oddałam, jak najdelikatniej jak tylko potrafiłam, Tommy’ego w ramiona Eleanor i zostałam przygarnięta przez ramię mojego chłopaka do jego torsu. Pocałował mnie w czoło, a ja uśmiechnęłam się do siebie.

~

Wyszłam ze szpitala, niestety musiałam zrobić to sama, gdyż Perrie poprosiła mnie, bym pomogła jej w przeniesieniu paru rzeczy, które kupiła synkowi El i Lou, napotkałam Harry’ego, siedzącego na ławce i palącego papierosa. Z powodu, iż Edwards jeszcze nie dotarła na parking, postanowiłam zrobić coś, czego dawno nie robiłam.

Stanęłam przed Styles’em, po czym zajęłam miejsce obok niego.

- Sądziłam, że będziesz ostatnią osobą, która będzie palić. – stwierdziłam, zerkając na niego niepewnie.

- Widocznie źle sądziłaś. – burknął pod nosem, jednak następne, co zrobił, to zgasił papierosa. Może się tym nie chwaliłam, ale rzuciłam to już całkowicie. Widzicie jak znajomość z Niall’em na mnie wpłynęła?

Harry miał na sobie czarny shirt, czerwoną koszulę w kratę, a na ramionach jeszcze ciemno-oliwkową kurtkę. Ciekawiło mnie, czy nie było mu w tym za ciepło, jednak nie wnikałam. Jego włosy były co rusz rozwiewane przez wiatr, a ciemne spodnie, rurki, były już trochę przetarte na kolanach. Standardowo, na stopach, miał białe Conversy. Jego wzrok był utkwiony w swoich złączonych dłoniach, które trzymał między kolanami.

- Pozwól mi zrozumieć, Harry. – szepnęłam.

Chłopak spojrzał na mnie zaskoczony moimi słowami.

- Widzę, że cierpisz. Jedyną osobą, która z tobą rozmawia jest Zayn. – ponownie stwierdziłam – Zrób coś, żeby chłopcy cię zaakceptowali.

- A co ci do tego? – warknął – Skąd możesz wiedzieć, że oni mnie nie chcą, co?

- Mam oczy. Potrafię obserwować ludzi i wysuwać pewne wnioski z tego.

- Tak? To niby, jakie wnioski wysnułaś obserwując mnie, huh? – w jego głosie usłyszałam suchość.

Przeniosłam swój wzrok na widok przed nami, który przedstawiał tylko i wyłącznie samochody i ludzi z nich wychodzących.

- Zmieniłeś się. Z tego bezbronnego nastolatka przeobraziłeś się w oschłego dupka, który uważa, że tylko jego decyzje są najważniejsze. Za pewne nie śpisz po nocach i zachodzisz w głowę, co zrobić, by wszystko było jak dawniej. Jednak… jednak nie możesz znaleźć żadnego rozwiązania, bo boisz się, że mimo tego, że chłopcy cię może teraz nie trawią, możesz ich całkowicie stracić.

Dlaczego ja to wtedy powiedziałam?

Gdzieś głęboko w sercu, brakowało mi starego Harry’ego.

- Czy to, co napisałeś w tych listach było choć w połowie prawdą?

Spojrzałam na niego. Jego usta zacisnęły się w wąską linię. Spoglądał na mnie z przymrużonych powiek. Jednak, gdy usłyszał moje pytanie, jego mina złagodniała.

- Wszystko, co tam było, było szczere, Cher. – szepnął – Mimo tego, co o mnie sądzicie, nie jestem takim potworem.

- Nikt tego nie powiedział.

- Też potrafię obserwować ludzi.

A to mi nowość! Przecież od ciebie się tego nauczyłam, tępaku.

- Mogę ci pokazać, że chłopcy tęsknią za tobą równie mocno, co ty za nimi. – odparłam pewna siebie, jednak bałam się, bo nie byłam pewna reakcji… Mhm, tego najbardziej wybuchowego. O ile wiecie, kogo mam na myśli.

Chłopak pokiwał przecząco głową.

W tak krótkim czasie zdołałam zapomnieć o wszystkim, co złe zdarzyło się w moim życiu. W końcu powinnam się cieszyć, że Harry w rezultacie żyje i ma się cholernie dobrze. Wycierpiał swoje przez ostatnie kilka dni, jakie spędził w towarzystwie chłopaków. W sumie, to nie było niczym w porównaniu z tym, z czym myśmy się męczyli przez prawie pół roku, jednak nie chcieli rozdrapywać tych ciągłych ran. Trzeba iść dalej, a jeśli żadne z nas nic nie zrobi, to nadal będziemy tkwili w jednym miejscu.

- Pomożesz mi z prezentami? – zapytałam, a Harry uniósł swoje brwi ku górze – Perrie obkupiła chyba całe centrum handlowe z ciuszków dla dzieci.

Wskazałam chłopakowi szare volvo, które właśnie parkowało na parkingu, naprzeciwko nas. Brunet wzdrygnął się, ale gdy wstałam, by pójść do Edwards, on, niechętnie podążył za mną.

Połowa sukcesu za mną! Brawo Cher!

- Pezz, więcej nie mogłaś tego kupić? – jęknęłam, trzymając w dłoniach dwie torby po brzegi wypełnione zabawkami, czy bóg wie czym.

Sama była obładowana po prawie same uszy. I tutaj wcale nie żartuję. Z trudem zamykała bagażnik swojego auta, gdyż jej dłonie były zapełnione maskotkami. Harry męczył się z tym samym problemem. Tylko ja wzięłam ten łatwiejszy zakup.

- Albo na przykład zawieść im tego do domu? – Harry był równie zniesmaczony, co ja.

Perrie „Chcę-być-najlepszą-ciocią-na-świecie” Edwards pokiwała głową na boki, tak, że jej blond włosy wyszły spod jej szarej beanie. Oczywiście miała na sobie czarne rurki, biały T-shirt z nadrukiem oraz, w pasie zawiązaną bluzę moro.

- Nie marudźcie, tylko zaprowadźcie mnie do tego malucha!

Ku mojemu zdziwieniu, w ogóle nie przeszkadzał jej Harry. Albo wyjątkowo dobrze udawała. Jednak bardziej pasowałoby mi to, że jednak jej nie przeszkadzał.

Wszyscy lekarze, pielęgniarki, dosłownie wszyscy patrzyli tylko na naszą trójkę. Nie byłam pewna, czy dlatego, że szłam u boku dziewczyny z najsławniejszego girl bandu na świecie, czy dlatego, że po mojej prawej stronie maszerował Harry Styles, który do nie dawna był uważany za zmarłego. Nie sądziłam, by lekarze zawracali sobie głową tym, że także miałam swoją rzeszę fanów. Po prostu nie byłam na tyle popularna, co ta dwójka.

Dotarliśmy pod drzwi, gdzie leżała Eleanor. Były one uchylone, przez co wszyscy słyszeliśmy śmiechy. Harry zmieszał się przez chwilę, więc posłałam mu ciepłe spojrzenie, z nieodłącznym uśmiechem. To samo zrobiłam pod adresem Perrie i weszliśmy do salki.

- O. Mój. Boże. – jęknęła Eleanor – Perrie! Nie mogłaś się powstrzymać?

Blondynka postawiła miśki na łóżku dziewczyny, co także zrobił Harry i przytuliła się do brunetki. Mały Tommy znajdował się w objęciach Danielle, która siedziała na kolanach Liam’a. Słodki obrazek.

Louis opierał się o parapet, zaraz przy łóżku Calder i mierzył wzrokiem Styles’a. Natomiast, gdy przeniosłam swój wzrok na Malika, siedzącego na drugim łóżku, ujrzałam w jego oczach dziwny błysk, gdy ujrzał Edwards.

Na razie nikt nikogo nie zabija, więc jest dobrze.

- Gdzie jest ten mały szczęściarz, który może nazywać mnie swoją ciocią? – blondynka rozejrzała się po pomieszczeniu, a kiedy jej wzrok spoczął na Danielle i Tommy’m, od razu do nich podeszła i przejęła bobasa od brunetki – Jaki aniołek! Cholera, jest podobny do ciebie, Lou.

- Więc już nie taki aniołek. – zaśmiał się pod nosem Niall, który właśnie wszedł do sali. Podszedł do mnie i objął mnie od tyłu w talii, opierając swoją głowę na moim ramieniu.

- Horan, grabisz sobie dzisiaj. – Eleanor dołączyła do jego śmiechu – Jak się masz, Harry? – spojrzała na bruneta, który niepewnie opierał się o framugę drzwi i bacznie wszystkich obserwował. Widać było, że zaskoczyło go pytanie Calder.

Brunetka wyglądała o wiele lepiej niż wcześniej. Jej włosy były spięte w warkocza, który opadał jej na lewe ramię, a policzki zdobił delikatny rumieniec. Oczy nadal wyglądały na zmęczone, jednak idealnie zakrywał to jej błysk w nich zawarty. Już nie leżała płasko w łóżku. Siedziała po turecku na pościeli w swojej pidżamie w kratę, składającą się z długich flanelowych spodni i białego topu, który akurat dzisiaj zakrywała czarna bluza.

Dopiero, gdy El skierowała pytanie bezpośrednio do Styles’a, zainteresowali się też nim inni. Mam na myśli, że zaczęli bacznie się mu przyglądać. O cholera. Nie przewidziałam tego, że mogą narobić hałasu w szpitalu. Ale okej. To może być najgorsza rzecz, ewentualna. Niekoniecznie musi się wydarzyć..

- Um, dobrze, dzięki. – kąciki jego ust delikatnie drgnęły ku górze – Chyba ja powinienem się ciebie o to zapytać.

- Czuję się fantastycznie. – Obdarowała go promiennym uśmiechem – Siadaj.

Wszyscy byli zaskoczeni jej bezpośredniością, no, może z wyjątkiem Zayn’a. Choć on także był dość… cichy. Śledził gesty Perrie, jakby miał zaraz się na nią rzucić, byle tylko przestała robić to, co robi. Oczywiście, że nie zabijając ją! W jego oczach widziałam.. czułość.

Harry zerknął niepewnie na Lou, który nie spuszczał z niego wzroku, potem brunet przeniósł swoje spojrzenie na mnie, ja powoli skinęłam mu głową, jakbym dawała mu pozwolenie na wykonanie tej prośby. Styles usiadł przy końcu łóżka w tym samym czasie, gdy Perrie delikatnie, podała dziecko w objęcia jego matki. Następnie blondynka wyjęła z kieszeni swoich spodni telefon i za pewne napisała na Twitterze, gdzie właśnie jest i co robi.

Ujrzałam w oczach Calder ten błysk. Chciała zrobić to samo, co ja. Chciała, by chłopcy się pogodzili. Uśmiechnęłam się do niej wesoło. Zrozumiała moją aluzję.

- Harry, weź proszę Tommy’iego. – bardziej nakazała niż poprosiła dziewczyna, a widząc, za pewne, zaskoczone spojrzenie ze strony chłopaka, dodała – Muszę iść do łazienki. Cały czas tutaj siedzę.  Okaż mi trochę zrozumienia.

Nie musiała niczego dodawać. Styles wziął w objęcia małego Tomlinson’a i uśmiechnął się pod nosem. Mhm, oswajanie go z ludźmi będzie łatwiejsze niż myślałam.

Pociągnęłam Nialla do wyjścia z sali, a za mną wyszła El. Zdołałam jeszcze zauważyć jak wychodzą wszyscy poza Louisem i Harrym. Oczywistością było, że maluch także tam został.

- Co wy odwalacie? – Liam zamknął drzwi za sobą i przeleciał wzorkiem po naszych twarzach – Oni się tam zabiją – dodał ciszej – będziemy mieli dwa pogrzeby. I jeszcze dziecko im tam zostawiły! – mamrotał pod nosem, a Danielle zaśmiała się z jego, mhm, dość specyficznego zamartwiania.

- Będzie dobrze, Li. – powiedziałam  do niego, po czym odwróciłam głowę w stronę twarzy Niall’a – Mam nadzieję, że nie zrobią nic Tommy’iemu. – szepnęłam, na co blondyn zaczął chichotać.

Eleanor rzeczywiście poszła do łazienki w towarzystwie Danielle i Perrie, z której znowu Zayn nie mógł spuścić wzroku. Podsumowując, najpierw byli szczęśliwą, zakochaną w sobie po uszy parą, potem coś musiało się schrzanić, więc zerwali, zero jakiś sensownych tłumaczeń i zniknięcie Pezz, a teraz TO! No, ludzie!

- Jakbyś z nią pogadał, byłoby łatwiej i szybciej. – odezwał się Payne, siedzący już na krześle i opierający głowę o ścianę. Oczy miał zamknięte, a kiedy je otworzył, spojrzał na mulata, który wyglądał jakby przyłapano go właśnie na najgorszym ze złych uczynków.

- Nie wiem, o czym mówisz.

- Wiecie co? Ja wychodzę. – wyrwałam się z uścisku swojego chłopaka – Zayn, jak zdecydujesz się ‘kochać’ albo ‘nie kochać’ Perrie, to daj mi znać, okej? – zwróciłam się do niego, uśmiechając sztucznie – Niall, dasz mi znać, jak poszło z naszym Larrym?

- Oj, nie kochanie. Jadę z tobą. – podszedł do mnie i złapał mnie za rękę, za co oczywiście obdarowałam go promiennym uśmiechem – Liam, przypilnuj, by nam się przyjaciele nie pozabijali!

- A ja, to przepraszam co jestem? Niańka? – westchnął.

- I jakbyś przekonał Malika, że miłość zła nie jest, też byłoby dobrze. – dodałam, przyspieszając kroku.

- Ja to słyszę, Lloyd! – usłyszałam głos Zayna.

Stanęłam na chwilę i odwróciłam się do nich przodem.

- I o to chodziło, Zayn. Pa!

***

Aaaa! Końcówka jest średnia, ale rozdział, ogólnie rozdział zaliczam do udanych.:)

Muszę coś zrobić z wyglądem tego bloga, bo nie mogę na niego patrzeć -,-

Niby zamówiłam szablon, ale zobaczymy, co z tego będzie :D

Jak myślicie, Lou i Hazza się pogodzą? Ogólnie to jeszcze sama nie wiem, więc liczę na wasze koncepcje, zdanie, teorie.. Obiecuję, że nie zastosuję się do nich. Tak myślę! W każdym razie, chcę poznać wasze zdanie na ten temat.

Dziękuję, że nadal jesteście ze mną i czytacie MTF.

Ach, no i przepraszam, że taki krótki. Jakoś tak nie chciałam niczego innego wprowadzać, bo taka wesoła aura i ogólnie.. także tego xd

Kocham Was <3