030 Tak będzie lepiej

Chłodne powietrze uderzyło w moją twarz, a z chmur zaczął padać drobny deszcz. Nie spodziewałam się, iż pogoda może aż tak się zmienić. Jeszcze niedawno świeciło słońce i wszystko było dobre. Właśnie było…

Albo jestem idiotką, albo to świat odwraca się przeciwko mnie. Jak mogłabym dokonać dobrej decyzji? Tak, wszystko zawsze sprowadza się do podjęcia decyzji życia, jak w banalnych serialach. To rzeczywistość.

Poprawiłam swojego kitka i kontynuowałam swój spacer po londyńskiej ulicy. Zostawiłam Louis’a w moim pokoju hotelowym. Nawet on nie rozumiał tego, co musiałam przechodzić, a musiałam przyznać był moim przyjacielem. Tak, to co się wydarzyło po rzekomej śmierci Harry’ego całkowicie nas do siebie zbliżyło, albo raczej wykrzyczenie sobie prawdy w twarz sprawiło, że było dobrze. Co z Styles’em? Poszedł szukać Niall’a. Horan jak wyszedł – tak i przepadł. Najprawdopodobniej, jak go dobrze znałam, siedział w jakimś barze i pił. Pił do nieprzytomności. Przecież każdy facet musi zapijać swoje smutki.

- Cher! – na dźwięk swojego imienia, machinalnie odwróciłam się w stronę źródła głosu. Ujrzałam tam dwie osoby; blondyna, dobrze mi znanego i jakąś dziewczynę. To zabolało. – Cher, cooo ty tu-tutaj ro-bisz?

Para podeszła do mnie bliżej. W niebieskich oczach mojego chłopaka (tak myślę), było widać jakby mgłę, która pokrywała całe tęczówki. Zawsze po tym poznawałam, kiedy był pijany. Wtedy był nieźle najebany. Obok niego stała rudowłosa dziewczyna, w której od razu rozpoznałam towarzyszkę Harry’ego.

- Elena. – powiedziałam w jej stronę, a ta uniosła swój wzrok na mnie.

- Che-cher, poznaj moją małą Elenę. El, to jest, um, Cher. – Niall jąkał się.

Jeszcze nigdy nie widziałam go w takim stanie.

- Cher wbiła mi nóż w plecy – bełkotał bez sensu, a może z sensem? – i teraz tutaj stoi. – zaśmiał się głośno – i jesteś tutaj, Cher. Ale, ale ja cię, Cher, nie potrzebuję…

Elena ścisnęła dłoń blondyna, a ja poczułam, że złość bierze nade mną górę.

- Mam Elenę… ona mnie chce… - spojrzał na czerwono włosą – A ty, Cher musisz iść, bo spóźnisz się na samolot…

- Niall, o czym ty mówisz? – szepnęłam, ale chłopak całkowicie mnie zignorował.

Nie wiedziałam, dlaczego w ogóle wdawałam się z nim w jakąkolwiek dyskusję, skoro był całkowicie pijany i za pewne jutro już by nie pamiętał, co robił, z kim. Właśnie, a tym niby kimś była Elena O’Conner. Dziewczyna, która najprawdopodobniej była powodem zerwania Zayn’a i Perrie. To były tylko moje domniemania. Żadne z nich chyba nie miało zamiaru mi powiedzieć, co się wydarzyło.

- N-nie kocham c-cię, Cher. – zakołysał się, a Elena go przytrzymała – Nie c-chcę cię z-znać.

Och. Jeśli myślałam, że widok Eleny i Niall’a mnie ukłuł, to co dopiero miałam powiedzieć, gdy z ust mojego chłopaka wyleciały takie słowa? Przecież, kiedy jest się pijanym, zazwyczaj mówi się prawdę. Niall powiedział, że mnie nie chce znać. Nie kocha mnie. Okej, poradzę sobie…

- Czyli z nami koniec. – podsumowałam, a oczy blondyna niemalże wyszły z orbit. – Koniec. – powtórzyłam do siebie, zaciskając usta w wąską linię. Właśnie wtedy zdałam sobie sprawę, że płaczę.

Odeszłam z płaczem. Odeszłam z jego życia. Raz na zawsze.

*

Perrie siedziała na moim łóżku i przyglądała się temu, co robiłam. Danielle zajęła miejsce na podłodze i powolnymi ruchami składała moje koszulki, układając je w granatowej walizce. Na moją prośbę, Eleanor przywiozła mi resztę moich ubrań z domu One Direction. Sama nie chciałam tam iść i być zmuszona na to, aby widzieć Jego. Od tamtego wieczoru, nie mówiłam, nie myślałam o Nim. To zbyt bolało.

- Sprawdź teraz, czy mleko w butelce nie jest za ciepłe… tak, właśnie tak. Musi być letnie, Lou. Okej, w razie czegoś, to dzwoń. – zza drzwi było słychać rozmowę Eleanor, którą prowadziła ze swoim chłopakiem. Kiedy następnie weszła do mojego pokoju, spojrzała na mnie ze smutkiem. – Koniecznie musisz jechać już jutro?

Włożyłam do walizki parę dżinsów i zabrałam się za składanie drugich. Nawet nie uniosłam wzroku na Calder.

- Muszę i chcę. – odparłam krótko.

Dziewczyny od kilku godzin zadawały te same pytania, jakby myślały, że po kilku minutach się rozmyślę i im powiem, iż zostaję w Londynie. To Niall mnie zmusił do tego, bym opuściła Anglię. Fakt, dzwonił i pisał, jednak ja nie odbierałam od niego telefonów.

- Będziemy za tobą tęsknić. – przyznała Danielle.

- Ja za wami też, dziewczyny.

- Hej, hej. To wcale nie jest pożegnanie na długi czas. – wtrąciła się Perrie – Lecisz do Nowego Jorku, a za trzy tygodnie ja z zespołem rozpoczynamy trasę po Anglii, więc za półtora miesiąca będziemy w Stanach, więc się zobaczymy. Danielle ma być w Los Angeles w listopadzie, ponieważ jest koncert charytatywny i będzie-

- Pezz, spójrz prawdzie w oczy. – przerwała jej Eleanor – Nasza paczka się rozpada. Cher wyjeżdża do USA, chłopcy za chwilę lecą z promocją swojego krążka, wy także, Danielle podpisuje nowy kontrakt, a ja muszę zająć się dzieckiem, podczas nieobecność jego ojca. Nie będzie czasu na spotkania przy kawie.

Niestety, ale brunetka miała rację. Wychowanie Tommy’iego musi być dla niej najważniejsze, więc dziewczyna całkowicie odpada, co do ewentualnych spotkań w Stanach. Perrie będzie zajęta promowaniem drugiego krążka Little Mix, a to także zajmuje sporo czasu. Danielle ma w planach podpisać kontrakt, dzięki któremu uczyłaby w szkole tanecznej w Dublinie. Ja na pierwszym miejscu stawiam swoją karierę, skoro Niall postawił sprawę jasno.

- Zostaje nam Internet. – uśmiechnęłam się do nich blado.

- Grupowe rozmowy nie wchodzą w grę, bo chłopcy są na tyle nieogarnięci, co… - zatrzymała się w połowie zdania, kiedy zauważyła moją zbolałą minę. Chłopcy, czyli One Direction. One Direction, czyli Niall. Niall, czyli… - Nie ważne. O której masz samolot?

- Dziesiąta wieczorem. – odpowiedziałam cicho.

Uniosłam wzrok na dziewczyny. Nie były wesołe, jak to zwykle bywało. Perrie bawiła się swoją komórką, Eleanor siedziała na krześle od biurka i ciągała za kraniec swojej bluzy, a Danielle jeszcze wolniej składała moje ciuchy.

- Prosiłabym was, abyście nie przychodziły na lotnisko. Nie lubię pożegnać. Lepiej, byśmy spotkały się wcześniej, czy coś.

- Okej. – mruknęła Edwards. – Ale Elena naprawdę była zdolna, by poderwać Niall’a?

- Perrie! – skarciły ją brunetki.

- Przepraszam. Po prostu głośno myślę.

Czułam na sobie spojrzenie trzech dziewczyn.

- Nic mi nie jest. – burknęłam.

Tak naprawdę w środku tonęłam w swoich własnych łzach.

- Chcę się skupić na jednej rzeczy. – szepnęłam – Obiecuję, że o was nie zapomnę i będziemy rozmawiać, kiedy tylko znajdziemy wolny czas.

Danielle przytuliła mnie do siebie, a po chwili poczułam jak Perrie i Eleanor dołączają do naszego uścisku. Będzie mi ich bardzo brakować.

*

- Będę do ciebie pisała codziennie! – zadeklarowała się Perrie, po czym przytuliła mnie do siebie.

- W to nie wątpię. – zachichotałam.

Kiedy blondynka odeszła, na jej miejscu pojawiła się Danielle.

- Zawsze możesz liczyć na moją pomoc, Cher. – szepnęła mi do ucha – Zawsze.

Zrobiła to samo, co Edwards, jednak, gdy się odsunęłyśmy od siebie, ta wręczyła mi średniej wielkości pakuneczek, a że nie chciała słyszeć sprzeciwów, musiałam go zatrzymać.

Eleanor stała niedaleko mnie i trzymając Tommy’iego w swoich ramionach, wesoło uśmiechała się do chłopczyka. Podeszłam do niej i ostatni raz zerknęłam na malucha.

- Niedługo się zobaczymy, Tomms. – złapałam jego malutką rączkę i pocałowałam delikatnie. Następnie spojrzałam w oczy brunetce i posłałam jej ciepły uśmiech – Opiekuj się nim, El. Chłopcy potrzebują sporo nadzoru. Zwłaszcza twoi.

Przytuliłam się do niej, na ile to było możliwe. Może i Louis był zarozumiałym dupkiem, ale troszczył się o swoją rodzinę. Tego go nauczyła jego matka i ojczym, aby być wsparciem słabszych. Nie przyszedł dzisiaj, tak jak Harry, który pakował moje walizki do swojego samochodu. Tomlinson i ja, byliśmy różni, ale jednak podobni. Oboje uciekaliśmy od problemów. On nie chciał się ze mną pożegnać, a ja nie chciałam widzieć Niall’a. Ugh, pomyślałam o Nim. Miałam tego nie robić.

Z dołu, było słychać już klakson pojazdu, co oznaczało, iż powinnam się już zbierać.

- Do zobaczenia niedługo. – powiedziałam do przyjaciółek i z ostatnią torbą, zeszłam do Harry’ego.

Chłopak siedział już na miejscu kierowcy i stukał palcami o kierownicę. Wsiadłam do jego czarnego Range Rover’a i zapięłam pasy. W radio leciała jakaś wesoła piosenka. Dopiero po chwili zdałam sobie sprawę, iż jestem obserwowana przez bruneta.

- Jedź już, bo spóźnię się na lot.- szepnęłam od niechcenia.

Harry włączył silnik i wyjechaliśmy z parkingu.

Droga na lotnisko niemiłosiernie się dłużyła. Mój towarzysz chyba nie miał zamiaru ze mną rozmawiać, albo po prostu zostawił to sobie na później. Kiedy stanęliśmy na parkingu, przed lotniskiem, westchnął ciężko.

- Jesteś moją przyjaciółką, Cher. – zaczął – Nie powinienem ci pozwolić wyjeżdżać na drugi koniec świata, jednak rozumiem twoją decyzję. Wiedz tylko, że Niall’owi jest cholernie głupio, że tamtego wieczora tak wyszło.

- Gdyby miał odrobinę odwagi, sam by przyjechał i mi to powiedział. – odparłam i wyszłam z samochodu, podchodząc do bagażnika. Po chwili i Harry pojawił się obok mnie i wypakowywał z niego walizki. Były tylko cztery, plus podręczna, którą miałam przy sobie.

Powolnym krokiem, poszliśmy do środka. Bagaże dałam w odpowiednie miejsce, a Harry stał obok mnie, w kolejce na lot. Oczywiście towarzyszyła mu beanie oraz okulary przeciwsłoneczne. Nie chciał zostać rozpoznany. Wystarczyło, że ja czułam się dennie i nie za bardzo chciałam rzucać się w oczy, więc nałożyłam na głowę kaptur swojej oliwkowej bluzy z rękawami ze skóry.

- Kiedy będziecie w Nowym Jorku? – zmieniłam temat.

- Na początku listopada.

Czyli wcale nie tak długo.

- A co?

- Tak tylko się pytam. – odparłam. W międzyczasie nadeszła moja kolej w odprawie – Do widzenia, Harry. – przytuliłam go do siebie i westchnęłam cicho.

Odsunęłam się od niego i podeszłam do bramki, jednak jeszcze poczułam na swoim ramieniu dłoń bruneta. Posłałam mu zdezorientowane spojrzenie, a ten wskazał mi na chłopaka, opierającego się o ścianę i patrzącego na mnie spod swoich okularów przeciwsłonecznych. Swoje blond włosy przykrył full cap’em. Był ubrany w błękitną koszulkę oraz szare spodnie, a na nogach miał adidasy firmy Nike.

Serce stanęło mi w miejscu, kiedy go ujrzałam.

- Powinnaś.. – zaczął Harry.

- Powinnam tam iść. – dokończyłam za niego. – Ale tego nie zrobię. Jeśli chce porozmawiać, może tutaj przyjść.

- Cher to taka sama droga.

Czy Harry nalegał na to, abym porozmawiała z Niall’em?

Odwróciłam się z powrotem do kobiety, która zaczęła mnie przeszukiwać. Zdjęłam z głowy kaptur i opróżniłam kieszenie. Ku mojemu zdziwieniu, znajdowało się tam małe pudełeczko, którego wcześniej nie widziałam. Otworzyłam go i ujrzałam złoty łańcuszek z literką ‘P’. Och, Perrie potrafi dobierać prezenty. Uśmiechnęłam się do siebie i odłożyłam biżuterię na tacę przede mną.

- Daj znać, co z pieniędzmi, które ci skradziono. – szepnął jeszcze Harry, nim posłał mi ciepły uśmiech. – Pa.

- Cześć. – pomachałam mu niepewnie i zrobiłam krok do przodu, by znaleźć się po drugiej stronie bramki.

- Cher!

Odwróciłam jeszcze i ujrzałam przed sobą Niall’a. Harry wycofał się do tyłu i zniknął z zasięgu mojego widoku.

- Przepraszam cię! – krzyknął w moją stronę.

Przymknęłam oczy i pomyślałam chwilę nad tym, co usłyszałam. Nie potrzebowałam jego przeprosin, prawda? I tak nie zmienię zdania na temat mojego wyjazdu. Podniosłam powieki ku górze i westchnęłam.

- Żegnaj, Niall. – powiedziałam, mając nadzieję, iż chłopak usłyszy moją wypowiedź.

Następnie weszłam na obszar, gdzie tylko pasażer samolotu mógł przebywać.

Zaczynałam od początku. Znowu.

***

Ale to jest nudne -,-

Koniec części pierwszej MTF. Wyczekujcie części drugiej jeszcze w tym tygodniu.

Jestem zaskoczona ilością oddanych głosów w przeciągu całego dnia. Aż 20! WOW. Możecie zaglądać tutaj częściej, ponieważ planuję odpowiadać na wasze pytania w komentarzach, oraz na same komentarze. Możecie zadawać pytania bohaterom, czego cholernie nie rozumiem, ale okej. Haha xd

Za pewne wiele z was widziała już zwiastun i widziałam opinie kilku z was. To naprawdę cudowne, że chcecie czytać dalej i mam nadzieję, że was nie zawiodę cz. II.

Jeśli są jakiekolwiek błędy, to przepraszam – nie chce mi się ich sprawdzać.

Właśnie tą ‘niespodzianką’ (nawiązuję do zakładki „AKTUALNOŚCI”, którą polecam czytać) była kontynuacja MTF.

Em, nie będę zanudzała… ach, właśnie!

POLECAM blog wspaniałej @raajot, która stworzyła opowiadanie wzorujące się na powieściach J.K Rowling – „Harrym Potterze”. Oczywiście, bohaterami są nasi chłopcy z 1D.

Wchodźcie,czytajcie i komentujcie. To wiele dla niej/mnie znaczy.

Miłego tygodnia, girls. Xx