031 Rozmowa

Był dwunasty listopada. Mimo tego, iż byłam w Nowym Jorku, za oknem było szarawo, a niebo zdobiły deszczowe chmury. Chłodny wiatr owiewał twarz ludzi, którzy wracali do domów. Byli tacy, którzy kochali swoją pracę, oraz tacy, którzy jej nienawidzili. Ja uwielbiałam nagrywać piosenki dla moich fanów – w ten sposób wyrażałam siebie.

Skoro mowa o mnie. Od prawie dwóch i pół miesiąca byłam w Stanach i ani razu nie widziałam się z moimi przyjaciółmi z Anglii. Perrie, w miarę swoich możliwości, starała się do mnie dzwonić i czasami nawet spędzałyśmy grube trzy godziny na linii i nie mówiłyśmy nic nadzwyczajnego, jednak to i tak było mało. Moja przyjaciółka aktualnie jest we Francji, gdzie wraz z zespołem dają ostatnie kilka koncertów, a potem przyjeżdżają do Dallas. Mimo to, i tak jest niewielka szansa na to, bym mogła się z nią zobaczyć. Zbyt dużo pracy. Danielle podjęła decyzję, iż zostaje w Londynie i tam tańczy dla X-Factor’a, jak dawniej. Eleanor zajmuje się małym Tommy’m, przy pomocy swojej matki. Słyszałam też, że niedawno wróciła z Doncaster, od rodziny Lou. Pierwszy raz rodzina Tomlinsonów zobaczyła nowego członka ich rodziny. Może jeszcze nie oficjalnego, ale jednak. Els wróciła na studia, jeśli posiadanie kilkumiesięcznego dziecka byłoby przy tym łatwe, to i tak dziewczyna sobie nieźle radzi. Co u One Direction? Od kilku dni są w LA, jednak poza telefonami, dość upierdliwymi, Harry’ego oraz kilkoma wiadomościami od Liam’a – nie mam z nimi żadnego kontaktu. Amerykańska prasa aż huczy o tym, że 1D są w USA już na drugiej swojej trasie, a i oczywiście brukowce sobie nie szczędzą informacji (nie zawsze prawdziwych) na mój temat i Niall’a.

Siedziałam przed swoim laptopem, w swoim apartamencie, oparta o białą sofę. Zamiast wpisać jakiś konkretne hasło w wyszukiwarkę, wpatrywałam się głupio w ekran monitora. Nigdy nie miałam w zwyczaju wchodzić na strony plotkarskie, jednak odkąd przyjechałam do Nowego Jorku, Sugarspace stał się dla mnie czymś, co zawsze musiałam odwiedzić. Głównie chciałam dowiedzieć się, co takiego wyrabiają moi przyjaciele, ponieważ trudno jest nie czytać o One Direction, czy Little Mix, skoro zespoły odnoszą sukces. Ostatni artykuł, który został napisany, dodany chyba dzisiejszego ranka, był bardzo interesujący. Bowiem, suportem brytyjskiego zespołu miała być Selena Gomez. Z resztą, trudno byłoby uniknąć przeczytania o tej dziewczynie i chłopcach. Cały Internet o tym huczy, a już w szczególność Twitter. Mogłam bezceremonialnie śledzić tweety członków zespołu, a w szczególności jednej osoby.

Faktem było, że, gdy stanęłam na nowojorskim lotnisku, dwa miesiące temu, poczułam jakiś ciężar. Coś, czego nie potrafiłam się pozbyć, a próbowałam. Przez cały wrzesień starałam się funkcjonować najnormalniej jak tylko potrafiłam. Budowałam swoje życie od nowa, jednak za każdym razem, kiedy włączałam telewizor, korzystałam z Internetu, szłam po mieście – nie dało się nie zauważyć, że cały świat próbował mi uniemożliwić moje ‘normalne’, w miarę moich możliwości, życie. Niall był wszędzie. Gdzie bym się nie obejrzała – tam widniało zdjęcie jego i zespołu, a moje serce zaczynało szybciej bić, gdy przyglądałam się fotografii. Chciałam go odrzucić, zapomnieć. Nie potrafiłam tego zrobić.

Pokręciłam głową na boki, powracając do swojego zajęcia. Musiałam znaleźć jakąś piosenkę, którą mogłabym nagrać. Miałam wolny wybór, ponieważ wytwórnia postanowiła, że poza piosenkami specjalnie napisanymi dla mnie, na nową płytę, zamieści jeden, bądź dwa covery. Ta informacja mnie zaskoczyła na tyle, bym pogrążyła się w wir poszukiwania odpowiedniego utworu. Wczoraj, na przykład, przesiedziałam do nocy i poszukiwałam dobrej piosenki, jednak żadna nie przykuła mojej ostatecznej uwagi.

Kiedy już chciałam wchodzić w wyszukiwarkę, na moim ekranie ukazała się wiadomość, iż ktoś do mnie dzwoni. Zerknęłam na nazwę i rozpoznałam w niej Harry’ego. Jęknęłam w duszy i niechętnie nacisnęłam „odbierz”. Nie chciałam, by potem do mnie wydzwaniał, co pięć minut.

Następne, co ujrzałam to bruneta ubranego w czerwoną koszulę w kratę, a pod tym miał chyba białą koszulkę, jeśli dobrze widziałam. Na głowie zawiązaną miał Bandamę, a jego włosy były dziwne. Jego usta wykrzywiły się w promiennym uśmiechu.

- Cher, odebrałaś!

Natychmiast ściszyłam trochę dźwięk, po czym założyłam kosmyk swoich ciemnych włosów za ucho. Tak na marginesie, przydałoby się, bym je ścięła.

- Cześć, Harry. – uśmiechnęłam się delikatnie, przenosząc się z kanapy na panele, by móc lepiej widzieć swojego rozmówcę. Oparłam się o sofę, siadając ‘po turecku’. – Co słychać?

- Hej. Jesteśmy w hotelu i powoli, bardzo powoli, wybieramy się do klubu. Jutro ostatni koncert i zmierzamy ku Nowemu Jorkowi.

Och. Poczułam, że ogarnia mnie chłód. Czy ja się obawiałam?

- Nie za wcześnie na imprezowanie? – zagadnęłam, zerkając, która była godzina. Dopiero dochodziła szósta popołudniu.

- Dlatego powiedziałem ‘bardzo powoli’, Cher. Musisz zacząć słuchać. – rzucił, przysuwając sobie do ust kubek i upijając łyk jego zawartości.

- A ty przestać włóczyć się po barach, Styles. – bąknęłam w odpowiedzi, a widząc jego zaskoczoną minę, dodałam – Tak, kochany, czytam co nieco.

- Zayn skończył, to ty zaczniesz mi prawić morały? – westchnął. Mhm, Malik mu wykłady urządzał? Myślałam, że to Liam pełni rolę opiekuna całego zespołu. Jak pozory mogą mylić. Albo inaczej; jak to się wszystko zmieniło przez tak krótki okres czasu. – Jak praca nad płytą?

Wzruszyłam ramionami.

- Nijak. – odsunęłam trochę laptopa do tyłu, na środek szklanego, kawowego stolika i położyłam głowę na rękach, opierając się o stolik.

- Coś nie tak?

- Muszę znaleźć jakąś piosenkę, którą zaśpiewam. Taką, która odzwierciedli to, co czuję, albo coś takiego. Ech, w każdym razie, mam czas do jutra.

Harry zamyślił się na chwilę, przez co nic nie mówił. Jednak w tle, mogłam usłyszeć dwa inne głosy. Jeden, chyba, należał do Louis’a, a drugi do mojego byłego chłopaka. Auć!

- Może piosenki Britney Spears? – zaproponował niepewnie.

On sobie chyba jaja robi. Jak ja, z moim głosem, miałabym zaśpiewać jakiś utwór tej wokalistki?

- Po co ja się w ogóle pytałam.. – szepnęłam do siebie.

Uniosłam wzrok na ekran laptopa i w tym samym momencie, obok Harry’ego, pojawił się szatyn, trzymając w dłoni swoją komórkę. Niespodziewane, jak szybko nawiązał dobry kontakt ze Styles’em po tym, co ten zrobił. Może mu już wybaczył? Może zapomniał, że przez pewien czas go nienawidził? Może…

Kiedy Louis spojrzał na mnie, jego uśmiech nieco zbladł, jednak nadal pozostawał wesołą aurę. Mogłam to wyczuć, nawet poprzez rozmowę internetową.

- Cher Lloyd, we własnej osobie. – jego ton był nadzwyczajnie przyjazny. Okej, to dziwne. A co jest dziwne, od samego początku, zwłaszcza w wydaniu One Direction, oznacza, iż dalsza rozmowa raczej do normalnych należeć nie będzie.

- Louis, hej. – bąknęłam – Ciebie także jest miło widzieć.

- Dobrze wyglądasz. – stwierdził.

Byłam już nieco znudzona tą całą rozmową.

Harry obserwował mnie nawet przez kamerkę internetową. I nawet wtedy czułam się okropnie niekomfortowo.

- Dzięki. Trochę przytyłeś, jak widzę. – zauważyłam. Chciałam się z nim podroczyć.

Pamiętałam, że przed moim wyjazdem, między nami, wydarzyło się coś… coś dziwnego, tak znowu to jakże poetyckie określenie, co nie pozwoliło mi (tak wewnętrznie) na rozmowę z chłopakiem. Gdy z nim rozmawiałam, na wideo czacie, wszystko jakby wyparowało. Jednak pewna uraza nadal została; w moim sercu.

- Masz szczęście, że jestem daleko, bo inaczej powyrywałbym ci nóżki z tyłka i…

- Louis, weź się ogarnij! – Harry trzepnął go ręką w głowę, co wywołało u mnie chichot. Pierwszy raz, od kilku tygodni, śmiałam się szczerze. – Zamiast dojrzewać, to ty się cofasz w rozwoju.

- Powiedział to mistrz w byciu dorosłym. – prychnął szatyn, po czym oddał brunetowi uderzeniem w ramię. Tak jak wspomniałam – będzie coraz dziwniej – Właśnie, pamiętasz, Harry, jak rozmawialiśmy o pewnej bardzo ważnej rzeczy wtedy, kiedy to robiliśmy?

Styles posłał Tomlinsonowi zdziwione spojrzenie.

- Nie wiem, o czym ty do mnie-

- Oj, wiesz. I to bardzo dobrze. – przerwał mu Lou, po czym wstał z sofy, na której siedział wraz z młodszym chłopakiem i po chwili zniknął z kamerki – Harry, no chodź! Musimy omówić dodatkowe informacje na temat tej rzeczy, o której rozmawialiśmy wcześniej…

Brunet nie wiedział, co miał zrobić, co nieco mnie rozbawiło. Gdy chłopak przez dłuższą chwilę zastanawiał się, co zrobić, Louis wrócił przed laptopa chłopaków i uśmiechnął się do kamery wesoło.

- Wybacz, Cher, ale chwilowo porywam twojego przyjaciela. – powiedział, po czym chwycił ramię Harry’ego, a następnie oboje zniknęli z zasięgu mojego wzroku.

W międzyczasie zaczęłam poszukiwać, znowu, piosenki, która odpowiednio by pasowała do mojej osoby. Koncepcja Harry’ego nie była zła, jednak nie za bardzo widziałam siebie w repertuarze Spears. Ona miała specyficzny głos, a ja byłam bardziej.. Cher.

Wpisałam w wyszukiwarce piosenkę, którą znałam z radia, nie była ona najnowsza, jednak taka przyjemna. Kiedy przeczytałam jej tekst, niepewnie kliknęłam link w youtube i przesłuchałam utwór. Ku mojemu zdziwieniu, „Criminal” Britney był dobry. Naprawdę świetny. Jednak sam wykon wydawał się być odrobinę trudny, więc postanowiłam, iż nieco przekształcę parę wersów na swoją korzyść. Oczywiście, najpierw musiałam przedyskutować wszystko z dźwiękowcami.

- Harry, zostawiłeś włączonego lapto-

Nawet się nie zorientowałam, że Styles pozostawił naszą rozmowę. Ja pierdzielę.

- Och, hej Cher. – blondyn przysiadł naprzeciwko kamerki i niepewnie zerkał w swoją lewą stronę. W ogóle się nie zmienił. Nadal ten sam błysk w oku, ten sam uśmiech, ta sama fryzura. Moje serce przestało na chwilę bić, kiedy przejechał prawą dłonią po swoich włosach.

- Niall. – szepnęłam jakby do siebie, co przykuło uwagę chłopaka po drugiej stronie kamerki. – Um, muszę już iść. Em, umówiłam się z… uh, muszę jeszcze…

- Nie musisz mnie okłamywać. – powiedział, gdy skończyłam swój wywód. Zaczęłam bawić się swoimi palcami, spuszczając na nie wzrok. Wolałam robić wszystko, byleby nie patrzeć na Niego. – Wiem, że nie chcesz mnie znać i wolałabyś, bym zniknął z tego świata.

Wcale nie!

Nie chciałam, by całkowicie zerwał ze mną kontakt. W sumie, to byłoby niemożliwe, zważywszy na to, że mamy wspólnych przyjaciół, ale to nie było moim celem. Faktycznie, bolało mnie to, co zrobił, co powiedział, ale nie… nie chciałam go tracić jako przyjaciela. Tak bynajmniej myślałam.

- Chcę tylko, żebyś wiedziała, że tęsknię za tobą. Za nami. – szepnął.

Cholera, czułam, że za chwilę się rozpłaczę, więc natychmiast nacisnęłam czerwoną słuchawkę, która sprawiła, iż rozmowa została przerwana.

- Ja za tobą też, Niall. – powiedziałam najciszej jak tylko potrafiłam i zamknęłam swojego laptopa, po czym schowałam głowę w dłoniach, opierając się o stolik kawowy.

Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie to, że zaczęłam płakać. Najnormalniej w świecie rozbeczałam się jak kilkuletnie dziecko, któremu zabrano lizaka. Najgorsze było to, że bardzo chciałam Mu wybaczyć, jednak nie potrafiłam tego zrobić. I znowu wszystko sprowadza się do ‘wybaczenia’ komuś. Znowu to samo. Najpierw Perrie, Louis, Harry teraz Niall.

Cokolwiek by się nie działo, i tak miałam zamiar nagrać tę płytę i podbić rynek muzyczny. Ktokolwiek chciałby mnie powstrzymać, to i tak tak łatwo nie odpuszczę. Jestem silniejsza niż kiedyś. Odporniejsza na pewne uczucia i obiektywna. Żadne słowo nie trafi do mojego serca. Od tamtego momentu, gdy będę opuszczała swój apartament – będzie mi towarzyszyła pewna maska, która zakryje moje uczucia i sprawi, iż będę inną osobą. Choć przez chwilę zapomnę o przeszłości – będę żyła teraźniejszością.

###

Oto pierwszy rozdział, drugiej części MTF. Wiem, nie ma szału, ani nic z tych rzeczy. Długością także nie zachwyca. W sumie, to najkrótszy rozdział, jaki kiedykolwiek napisałam na to ff. Niestety, i tak męczyłam się z nim dobre 3-4 godziny. Oczywiście, nie non stop. Miałam kilka dłuższych, czy krótszych przerw, ale to nie ważne.

Dodałabym szybciej, naprawdę, ale ten tydzień był dla mnie męczący. Zwłaszcza ostatnie dwa dni. Wiecie jak ciężko jest pobiec na 800 metrów i się nie zmęczyć?! Ja prawie umarłam. Ale i tak dostałam b.dobry. Aż dziwne! Ale to także nie jest ważne.

Kolejny rozdział postaram się dodać w środę/czwartek? Ale nie obiecuję, gdyż mam w środę kartkówkę z chemii i chyba wosu, a na czwartek muszę narysować 2323423 prac na rysunek, pracownię tech.reklamy i tak dalej. Jak tak dalej pójdzie to odwlekę jeszcze kontynuację DLF. Przepraszam, ale 3 klasa Technikum to już serio nie są przelewki.

Podsumowując, za rozdział przepraszam – początek mi się nie podoba, ale rozmowa Cher z Harrym/Lou/Niallem była nawet znośna. Wyczekujcie nowego rozdziału na ATAL w niedzielę, ewentualnie, jeśli się nie wyrobię to w poniedziałek, a w najlepszym wypadku jutro.

Miłego weekendu, dziewczyny.

Buziaczki, xx