033 Las Vegas

TAK JAK SOBIE OGARNIAM TEN ROZDZIAŁ PO RAZ DRUGI - JEST ON BEZNADZIEJNY. -,-

Cher

Wpatrywałam się w ekran swojego telefonu i nie mogłam uwierzyć w to wszystko. W sumie, to mógł być po prostu czysty przypadek, albo nie. Jednak i tak wolałam tę drugą wersję, choć w głębi serca miałam nadzieję, iż opcja numer jeden była prawdziwą.

„I was so stupid for letting you go but I know you’re still the one”

To jedno, głupie zdanie nie chciało wylecieć z mojej głowy. Dałabym wszystko, by tylko pozbyć się myśli o Nim. O jedynym chłopaku, którego darzyłam jakimś uczuciem. I to nie byle jakim uczuciu.

Nie rozumiałam swojego toku rozumowania. W końcu robiłam wszystko, by o nim raz na zawsze zapomnieć, jednak, gdy zaczynałam, powoli, oswajać się z myślą, że już nigdy go nie spotkam – zaraz w telewizji, gazecie, Internecie – ukazywało się Jego zdjęcie w towarzystwie zespołu, bądź, co gorsze z Seleną. Dlaczego ja jej tak bardzo nienawidziłam, skoro nawet jej nie znałam? Moje intuicja podpowiadała mi, iż znajomość Jego z Gomez nie skończy się tylko przyjaźnią. Ona była po prostu idealna dla niego.

Och, Cher. Ogarnij się!

Dobra, myślę o czymś innym.

Perrie wyleciała tak jak miała to w planach. Jej historia była na tyle poważną, na ile to tylko było możliwe. Nie wypytywałam jej o nic więcej. Mimo tego, że miałam do niej pewien uraz, iż nie zwróciła się z tym do mnie, wspierałam ją jak tylko potrafiłam. W końcu byłyśmy przyjaciółkami.

Przed samym wyjściem z mojego penthouse’a, Edwards mi podstawiła swojego iPhone’a przed nos, na którym znajdował się wpis. Jego wpis. Napisany przez tego blondyna, na którego widok, moje serce biło kilkadziesiąt razy szybciej.

Wyszłam właśnie od fryzjera. Craig (ku mojemu zdziwieniu był to chłopak, który potrafił wysłuchać i wyjątkowo miał takie samo imię jak ten sam mężczyzna z mojego, em, snu, kiedy Harry wrócił ‘zza światów’) przefarbował mi włosy na brąz oraz skrócił do ramion. Wyglądały lepiej i z pewnością mniej rzucały się w oczy. Drastyczne zmiany pozostawię Pezz.

Skręciłam w odpowiednią uliczkę, w tym samym czasie opatulając się ciaśniej swoim szarym szalikiem wokół szyi. Mimo, iż była jesień, a ja byłam w USA, to czułam ten chłód jak nigdy wcześniej.

Wibracje na moim telefonie nie ustawały, więc stanęłam przy jednej z wystaw i zaczęłam grzebać w swojej czarnej torebce, aby znaleźć komórkę. Kiedy już moje poszukiwania się zakończyły, odebrałam połączenie i przyłożyłam sobie urządzenie do ucha.

- Cześć Cher. – przywitał mnie kobiecy głos, a w tle słyszałam ciche rozmowy – Zgadnij, gdzie jestem!

- Eleanor? – zdziwiłam się – Nie mam pojęcia.

Przeszłam przez ulicę i swoim własnym tempem skierowałam się do hotelu, gdzie wynajmowałam penthouse.

- Louis ściągnął mnie na koncert One Direction w Vegas.

Zaniemówiłam.

- Niby to trochę nieodpowiedzialne, dziecinne i w ogóle, ale tak bardzo za nim tęskniłam, że musiałam przylecieć.

- A co z Tommy’m? – zainteresowałam się.

Dlaczego nie za bardzo chciałam wiedzieć, co Calder robiła w USA?

- Został z moimi rodzicami. Za dwa dni wracam do Londynu, więc to nie jest długo, ale mam cholerne wyrzuty sumienia, z drugiej strony, że dałam się namówić Louisowi. Nie powinnam była zostawiać Tommy’iego w Anglii.

- El, przecież kilkugodzinna podróż samolotem nie byłaby dla niego lepszym rozwiązaniem. – uśmiechnęłam się w myślach do siebie, mijając kawiarnię, przy hotelu.

- Tak, może. – westchnęła – Właśnie, miałabym dla ciebie propozycję nie do odrzucenia.

Już się boję.

- Słucham cię. – odparłam do słuchawki.

- Pojedź ze mną do Las Vegas.

Ona sobie chyba ze mnie żartowała!

- Nie ma mowy. – powiedziałam pewnie.

- Cher.

- Nie! Eleanor, nie po to staram się oddzielić kreską tamto życie, by na nowo budować jakąś więź z chłopakami. Nic już nie będzie takie jak kiedyś. Zmieniliśmy się. Wszyscy.

Nie uważałam, iż dziewczyna była idiotką. Po prostu nie chciałam spotykać się z Niall’em. Nie chciałam patrzeć jak uśmiecha się do Seleny. Nie chciałam tam BYĆ, ponieważ była tam ona. Skoro Horan był szczęśliwy, to proszę bardzo!

- Nie każę ci rozmawiać z Niall’em. Choć nie powiem, to by wiele ułatwiło… - drugie zdanie powiedziała jakby do siebie – Ale po prostu jedź tam ze mną. Wiem, że Harry za tobą tęskni i Liam też. Wiem też, że Louis cię olał całkowicie, za co dostał odpowiednią reprymendę, ale-

- Els, ja im nie każę się ze mną przyjaźnić. – przerwałam jej, wchodząc do windy.

- One Direction traktują cię jak siostrę, Cher. Jesteś im potrzebna tak samo jak oni tobie. – jej głos był spokojny i pewny siebie, za co jej nienawidziłam. Ugh. Eleanor Calder miała rację! Moje życie jest do dupy, bo mam gdzieś osoby, na których w rzeczywistości mi zależy.

Udało jej się.

- Tylko im nie mów, że jadę z tobą. – szepnęłam, po czym wyszłam z windy i weszłam do swojego malutkiego ‘domku’. – Nie chcę, by ludzie wysnuli nieodpowiednie wnioski z tego spotkania.

- Obiecuję ci to! – mogłabym przysiąc, iż się uśmiecha – Będę u ciebie za pół godziny. Podaj mi adres hotelu.

- Zaraz, co? Jesteś w Nowym Jorku? Przecież mówiłaś, że koncert jest w Vegas. – zdziwiłam się, a serce podskoczyło mi do gardła na samą myśl, iż mogłabym spotkać Niall’a na ulicy.

- No tak. Koncert jest w Las Vegas, ale ja jestem jeszcze w Nowym Jorku. To był jedyny lot, jaki udało mi się znaleźć na ostatnią chwilę.

Odetchnęłam z ulgą na zapewnienie dziewczyny. Brakowałoby mi tutaj jeszcze jakiś podstępów z jej strony, co do zainicjowania spotkania mojego i Horana.

Podałam Eleanor adres do hotelu, gdzie tymczasowo mieszkałam i rozłączyłam się. Zaczęłam pakować do małej torby najpotrzebniejsze rzeczy. W końcu miałam jechać na koncert One Direction.

Niall

- Nawet sobie nie wyobrażasz, jaki jesteś głupi, Horan! – Harry stał nade mną, a jego dłonie machały przed moją twarzą – Czyś ty do reszty ocipiał?! Chcesz się z nią umówić na randkę?! T A K nie robi chłopak, który kocha swoją dziewczynę!

Wywróciłem oczami. Takie sceny, od kilku dni, były dla mnie normą. Czasami zastanawiałem się, czy Harry, aby nie ma czegoś takiego jak napięcie przedmiesiączkowe, ale zaraz wypadało mi to z głowy, kiedy uświadamiałem sobie, iż byłoby to niemożliwe. Och, ta moja inteligencja. Zadziwiam sam siebie.

- Byłą dziewczynę, Harry. Cher i ja nie jesteśmy razem i akurat ty doskonale o tym wiesz. – powiedziałem spokojnie – Właściwie, to, dlaczego interesuje cię moje prywatne życie?

- Ponieważ jesteś moim przyjacielem, kretynie!

Starałem się grać na zwłokę. Nie chciałem odpowiadać na pytanie Harry’ego, dlaczego zdecydowałem się na spotkanie z Seleną. Drugie, z resztą. To pierwsze zaliczyłem jako koleżeński wypad, więc przyszłe spotkanie miało być tak jakby randką.

- Porozmawiaj z Cher. – nalegał brunet.

- Kurwa, Styles. – podniosłem się z sofy i stanąłem twarzą w twarz z chłopakiem. O ile było to możliwe, kiedy twój kolega z zespołu jest wielkoludem. – Cher i ja to już przeszłość. A to, że ty się z nią przyjaźnisz nie oznacza wcale, że i ja muszę to robić.

- Bzdury! Może i nie jesteście razem, ale wiem, że ty ją kochasz. Ona ciebie też. Tylko jesteście takimi uparciuchami, że nie potraficie nawet przez wideo czat rozmawiać.

Byłem upartym tchórzem, wiedziałem o tym.

- Skąd ty możesz to wiedzieć, co? Nie sądzę, by ci powiedziała. Rzadko kiedy mówi o swoich uczuciach. – sam nie wiem, dlaczego powiedziałem ostatnie zdanie.

Harry uniósł brwi z zdumieniu, a na jego usta wstąpił łobuzerski uśmiech.

- Myślałem, że o niej nie myślisz. – czy on próbował mnie wkurzyć? Bo był na dobrej drodze.

- Bo nie myślę.

- Ale? – drążył temat.

- Co ‘ale’? – zadrwiłem – Świat nie staje na jednej dziewczynie, Harry. Nie mogę być wiecznie sam albo z Cher. Ona odeszła, sama tego chciała…

- Ponieważ ją do tego zmusiłeś – wtrącił się chłopak, za co oberwał wściekłych spojrzeniem.

- Okej, może mi trochę odwaliło, ale my już do siebie nie wrócimy. Chcę układać sobie życie z kimś innym.

Styles westchnął cicho.

- Musi to być akurat Selena? Przecież ona jest przeciwieństwem twojej wymarzonej dziewczyny.

Moja wymarzona dziewczyna mnie zostawiła.

- Może, ale lubię ją.

Boże, proszę cię, spraw, bym w końcu przestał okłamywać samego siebie.

- Jeszcze tego nie widzisz, lecz wiem, iż robisz źle, brnąc dalej w tę znajomość. Selena jest dobrą koleżanką, piosenkarką też złą nie jest, ale nie podoba mi się jej drugie oblicze. Każdy je ma, Niall. Ona może być z zewnątrz miła, ale cała ta otoczka może być sztuczna.

- Dziękuję, że się o mnie troszczysz, Harry, ale ja naprawdę wiem, co robię. – zapewniłem go.

- Zobaczymy.

Byłem przekonany, iż Styles nie dał się na to nabrać. W porównaniu do innych, on mnie przejrzał od samego początku. Podchodził do mnie kiedyś z dystansem, trzymał się na odległość, ale to tylko dlatego, że obserwował moje zachowanie, by później ocenić mój charakter. On mnie znał. Prawdziwego mnie, a jedyną osobą, która jeszcze mnie znała, była brązowooka Brytyjka.

- Kiedy masz tę randkę? – Hazza spojrzał na mnie, drapiąc się po karku.

 - Po koncercie. – odpowiedziałem cicho.

Skinął głową. W tym samym czasie do naszego pokoju wszedł Zayn, trzymając w ręce swoją komórkę i zawzięcie coś na niej pisząc. Jak zwykle. Odkąd ponownie wrócił do Perrie, cały czas byli w kontakcie. Nie powiedział nam o tym, co było powodem ich powrotu, jak i rozstania. W naszym wypadku – to był temat tabu.

Cher

Zbyt wiele nie mogłam powiedzieć na temat swojego nowego wyglądu, ale Eleanor wygłosiła taki monolog, który podniósłby na duchu chyba każdą samotną dziewczynę. Brunetka stwierdziła, w drodze do Vegas, że ładnie mi w moim naturalnym kolorze włosów, ale, gdy miałam je granatowe, w pewien sposób odbierana byłam jako nieco zagubiona. W rezultacie wyszło na to, iż nie powinnam farbować włosów dopóki nie znajdę sobie chłopaka. A o tym na razie nie było mowy.

Calder opowiedziała mi wszystko, dosłownie, na temat Tommy’iego i musiałam przyznać, iż El radziła sobie doskonale jako młoda matka. Mały Tomlinson dużo jadł, świetnie się bawił w łóżeczku oraz, jak to każde dziecko, nie dawał spać w nocy. Byłam też zarzucona mnóstwem zdjęć bobasa, który naprawdę rósł jak na drożdżach. Eleanor groziła mi, że, jeśli w najbliższym czasie nie przyjadę choć na chwilę o Londynu, to sama mnie tam ściągnie, co byłoby dla niej nieco trudne. W końcu nie była cudotwórczynią.

W Las Vegas byłyśmy godzinę przed koncertem chłopaków. Niestety, hotel musiałyśmy mieć ten sam, co One Direction, co bardzo utrudniało sprawę. Nie potrafiłam znieść faktu, iż byłam w tym samym mieście, co Niall, a co dopiero hotelu. Tylko, co bardziej bolało? To, że Niall i ja nie byliśmy razem, a ja nie przestałam go kochać, czy to, że pojawiła się Selena Gomez.

- Lecę się przywitać z chłopcami. Mieszkają piętro niżej, więc jakby coś, to… - Eleanor odwróciła się do mnie stojąc przy drzwiach, a widząc moją minę, zrezygnowała z kontynuacji zdania. – Wrócę za chwilę.

Skinęłam jej głową i położyłam się na łóżku, podziwiając sufit.

W ostatnim tygodniu odwiedziła mnie Perrie, a teraz Eleanor. Jeśli przyleci Danielle, to już zacznę podejrzewać je o jakiś spisek. Choć i tak nie sądziłam, że Calder uda się mnie wyciągnąć na ten cholerny koncert. Nawet sobie nie wyobrażacie, jak bardzo żałowałam tego, iż byłam w Las Vegas. Miałam być w Nowym Jorku, a kolejne dwa dni spędzić w swoim penthousie, z daleka od cywilizacji, oglądając filmy i zajadając się lodami.

Westchnęłam zrezygnowana, odwracając się na prawy bok, tak, że widziałam drzwi od pokoju. Przymknęłam oczy, a kiedy poczułam zmęczenie, ledwo co opanowałam się od zaśnięcia. Uniosłam powieki ku górze i ujrzałam przed sobą wysoką posturę chłopaka o brązowych włosach. Podniosłam się do pozycji siedzącej, podpierając dłonią i uśmiechnęłam się nieśmiało do Styles’a.

- Czy ja mam omamy? – przyłożył dwa palce do skroni i pomasował je sobie, zamykając przy tym oczy. Kiedy je znowu otworzył, było widać w nich wesołą iskierkę.

- Hej, Harry. – uśmiechnęłam się delikatnie do chłopaka.

Nim ponownie zdążyłam cokolwiek z siebie wydusić, zostałam porwana w powietrze przez bruneta, który chyba nie zdawał sobie sprawy z tego, iż nie podobała mi się ta ‘zabawa’. Gdy w końcu udało mi się go przekonać, by mnie postawił na podłogę, odetchnęłam z ulgą.

- Nie mówiłaś, że przyjedziesz.

- Eleanor mnie namówiła. – odpowiedziałam krótko – Mam prośbę. – chłopak spojrzał na mnie spod swoich gęstych rzęs – nie mów chłopakom, że tutaj jestem, okej? Nie chcę, by…

- W porządku.

- Dzięki, Hazz. – uśmiechnęłam się do niego, ale Styles nie odwzajemnił gestu. Po prostu wpatrywał się głupio w przestrzeń, jakby zahipnotyzowany. – Co jest?

- Nic. – odpowiedział szybko.

- Przecież widzę. – naciskałam.

Unikał kontaktu wzrokowego, więc coś było nie tak.

- Um, sorry, ale muszę iść się jeszcze przygotować do koncertu. Za czterdzieści minut zaczynamy show.

- Okej. – powiedziałam powoli – Ale później nie wywiniesz się od rozmowy.

- Do zobaczenia, Cher.

Czas zacząć to całe ukrywanie się przed ważną dla mnie osobą. Robiłam to dla własnego dobra. Jego i mojego. Tak będzie lepiej, prawda?

 ***

Błędów nawet nie sprawdzam. Oczy mi się same zamykają, taka zmęczona jestem, ale usiadłam i napisałam coś, co jest beznadziejne i bez sensu. Teraz mówię tutaj szczerze, a nie po to, by wzbudzić w was opcję (przepraszam za to wyrażenie?) pisania komentarzy: „rozdział jest świetny. Wcale nie jest beznadziejny!”. Cieszę się, że mimo tego, iż piszę czasem bzdury w rozdziałach – wy mnie pocieszacie, ale teraz proszę o konstruktywną i szczerą opinię. Nawet, jeśli miałaby być okropna, dobijająca itepe.

A jeśli serio wam się podoba – to nie ma problemu.

Miałam nie mieć kompa, ale chwilowa zmiana planów. Tata jeszcze nie przyjechał z Warszawy (ja mieszkam na dolnym Śląsku, a to spory kawałek do stolicy), więc nie wiem, kiedy zostanie mi on odebrany i na ile. (pisałam o tym na AT-AL.)

Okej, dobranoc.

I love y’all.x